De realiteit van Squid Game: veel Zuid-Koreanen diep in de schulden

De dodelijke spellen zijn natuurlijk fictie in Squid Game, maar de kloof tussen rijk en arm is dat allerminst. Het hoofdthema is voor veel Zuid-Koreanen herkenbaar.

"Het werd mooi verwoord in The Guardian laatst, een Zuid-Koreaan zei: als ik naar Squid Game wil kijken, dan kijk ik wel in de spiegel," zegt onderzoeker Flora Smit van de universiteit in Leiden, die vier jaar in Zuid-Korea woonde, tegen de NOS.

"Het spel in de serie is natuurlijk fantasie, maar wat je wel vaak ziet is dat mensen achterna worden gezeten door schuldeisers", zegt Koreakenner Remco Breuker van de Universiteit Leiden. Geld lenen is in Zuid-Korea erg makkelijk. "Het is heel normaal om met je creditcard te betalen, waardoor je vele malen rood kan staan." Maar het grootste probleem is de hoge hypotheekschuld. "Die in Nederland is niks vergeleken met Zuid-Korea", aldus Breuker.

Ook de Koreaanse econoom Sunkung Choi van de Rijksuniversiteit Groningen noemt de woningnood als grootste probleem. "De laatste jaren werd veel gespeculeerd op de huizenmarkt, waardoor de prijzen omhoogschoten." Een appartement in Seoul kost gemiddeld ruim 8,5 ton.

PrestatiedrukVerder is er een hoge jeugdwerkloosheid. Om een goede baan te vinden moet je eigenlijk aan een van de drie topuniversiteiten studeren. Onderzoeker Flora Smit: "Rijke ouders kunnen duurdere privéscholen betalen, waarmee je gemakkelijker op die topplekken terechtkomt. De middenklasse en alles daaronder kan dat niet."

"De competitie is enorm. Ouders zien hun kind als investering, zodat zij later voor hen kunnen zorgen. Dus gaan ze schulden aan om betere scholing voor hun kinderen te betalen."

"Je bent vanaf je zesde al bezig met je toekomst, maar de slagingskans is klein", zegt Smit.

Verder ontbreekt een goed sociaal vangnet. Choi vertelt dat ongelijkheid een belangrijk thema wordt bij de volgende verkiezingen. "Zuid-Korea staat na de uitzonderlijke economische boom van de afgelopen decennia op een keerpunt: de economie groeit niet meer, dus er moet worden gekeken naar hoe de welvaart wordt verdeeld. Vooral de jeugd wil een eerlijkere samenleving met meer kansen."