Hoe André van Duin zijn rampjaar beleefde

„Echt, het hield maar niet op…” Zijn man Martin stierf een kanker. En ook andere naasten, zoals Corrie van Gorp. Er viel niks goed te ontlenen aan dat jaar, zegt hij tegen Coen Verbraak in NRC. „Nee, Misschien dat je iets zelfstandiger wordt. Martin deed alles; het geld, de sleutel van het huis. Eten koken, boodschappen doen. Ik kan dat zelf ook wel, maar toch is het anders.”

Hij pauzeert, heel lang. Zegt dan: „Weet je wat zo moeilijk is? Niemand kan je helpen. Je kunt het alleen maar zelf verwerken. De mensen om me heen zijn allemaal met me begaan. Leggen lief een arm om m’n schouder. ‘Als er wat is, bel me!'.”

„Maar waar moet ik dan over bellen? Wat moet ik zeggen? De waarheid is dat ik elke dag thuiskom in een leeg huis. Ik ben alleen. Echt alleen. Want Martin is er niet.” Wat geeft wel troost? „Afleiding. Maar dat is in deze coronatijd moeilijk. Daardoor ben je extra alleen. Dat is ook zo raar: Martin heeft corona niet meer meegemaakt. Daar heeft hij helemaal geen weet van.”

Op 4 mei mag Van Duins de 4-mei toespraak houden. Hij vindt dat een eer. En hij zal zeker ook het homomonument noemen.