Merlijn Kamerling schaamde zich voor zijn vader Antonie

Op de keukentafel lag een briefje. ‘Bel de politie, zoek me niet.’

Het is dan 6 oktober 2010.

Isa Hoes, belt 112 en zegt tegen haar zoon Merlijn (11) dat hij naar een vriendje moet gaan en diens vader, die politieman is, moet sturen.

‘Wat ga jij dan doen?’, vraagt het 11-jarige jochie. ‘Ik ga er alles aan doen om papa te redden’, zegt ze.

Tien jaar later kijkt zoon Merlijn terug op zijn beroemde, maar depressieve vader, die uit het leven stapte. Sinds die dag waarop Nederland werd opgeschrikt door de zelfverkozen dood van de dan 44-jarige zanger en acteur Antonie Kamerling, wilde zijn zoon Merlijn het liefst niet meer over zijn vader praten en geen beelden meer zien van zijn werk. Het zorgde ervoor dat hij nauwelijks nog herinneringen had aan zijn jeugd en de relatie met zijn vader, vertelt hij aan De Volkskrant. Dat interview is er om een boek te promoten dat hij schreef over zijn vader.

Eerst had hij bijna alleen maar slechte herinneringen aan zijn vader. "Bijvoorbeeld hoe hij in de laatste periode van zijn leven eigenlijk alleen nog maar in badjas rondliep. En dat hij me wel eens op blote voeten en in badjas naar school bracht, waar hij in de aula piano ging spelen. Dat vond ik heel vervelend, ik voelde me dan voor lul gezet."

"Dat mijn vader manisch-depressief was heb ik nooit geweten waardoor ik zijn gedrag vaak niet snapte, en hem vooral raar vond. Voor veel mensen was hij een idool, ik schaamde me juist voor hem."

"Na mijn vaders overlijden zijn we naar Amsterdam verhuisd, waar ik geen vrienden had. Ik kwam op een nieuwe middelbare school, waar iedereen wist dat ik mijn vader was verloren. Ik was het kind van een beroemde zelfmoordenaar, zonder dat daarmee rekening werd gehouden. Ik denk dat dat ook wel een van de redenen is waarom ik na de havo nooit meer een opleiding heb willen doen. Het was een hel voor mij. Alles wat met mijn vader te maken had, stopte ik vanaf dat moment weg. Als ik mijn vader op de radio hoorde of hij in een film opdook, zette ik het meteen uit. Later stopte ik met praten en nadenken over mijn vader. Want wanneer ik wel aan hem dacht, nam ik het hem kwalijk dat hij ons in de steek had gelaten. Hij nam die beslissing zonder met mij, mijn zusje Vlinder en mijn moeder te overleggen."

Met hulp vond Merlijn zijn vader terug. En die zoektocht leidde tot het boek. Merlijn bezoekt familieleden en vrienden die hij hiervoor altijd uit de weg ging. Hij praat met ze over Antonie, wat hij wilde, waarin ze op elkaar lijken. Wat weten zij van Antonie, van zijn depressies? En kunnen ze Merlijn helpen aan meer mooie herinneringen aan zijn vader? En wat vertelde hij in interviews? Hoe klinkt zijn stem? Kortom, in Nu ik je zie gaat Merlijn op zoek naar antwoorden in alles wat zijn vader heeft nagelaten.

Bron(nen): Volkskrant