Waarom Matthijs lang haar heeft en waarom wij dat mogen weten

Matthijs van Nieuwkerk geeft geen interviews. Zelf leeft hij van het publiekelijk spreken met BN'ers, maar zelf ziet hij er het nut niet zo van in. Behalve als het nut voor hem heeft. En dat heeft het nu: er moet een boekje worden verkocht. Over Charles Aznavour, volgens Van Nieuwkerk de beste zanger ooit. En omdat in dit geval aandacht geld oplevert maakt Matthijs uitzonderingen. Vorige week voor De Volkskrant, deze week voor Humo, want het boekje verschijnt ook in België. Humo mocht vragen mailen, de ster mailt terug. En zo komen we van alles te weten, bijvoorbeeld over Matthijs' flaporen en over het hardnekkige gerucht dat hij stijf staat van de coke. "Ik heb reusáchtige flaporen. In die mate zelfs dat ik rond mijn 20ste heb besloten om mijn haar iets langer te laten groeien, om zo de grootste ellende te maskeren. Ik verf mijn haar niet." Waarom hij er dan toch zo fris uitziet, vraagt Humo. "Ik kan alleen maar zeggen dat ik mezelf fit houd door te sporten, op tijd te gaan slapen en niet te drinken. Ik zou het heel fijn vinden om door de week eens een goed glas wijn te drinken bij het eten, maar ik doe het niet: ik wéét dat ik het de volgende dag zal bekopen. En het belangrijkste bij een dagelijkse talkshow is fitheid. Dan kun je de hele wereld aan, dan ben je lenig, dan kun je de redactie energiek aanvuren. Ik merk helemaal niets van speed of cocaïne rond ons programma of op de redactie. Ben je gek! Niks voor mij ook, trouwens. Ik drink op uitzenddagen niet eens een kop koffie, omdat ik daar al een tikkie über van word. Goed, als nieuwsgierige student heb ik weleens met een rietje boven een tafel gehangen, maar erg gelukkig werd ik daar niet van. Wél doodsbang, een week of twee, voor alles. Ik heb de opwinding die daarna kwam, xtc, dan ook nooit aangeraakt. Dat leek me de duivel zelf." HUMO: Volgens je kinderen, Kees en Jet, is het je stiekeme droom om na ‘DWDD’ in Parijs te gaan wonen, en er samen met hen een restaurant te openen. "Jet bestiert de boel, en ik krijg een vaste stoel op het terras, waar ik dan met een goed glas wijn ga zitten dagdromen: dat is mijn zoetste horizon, ja. ‘Emmenez-moi’ van Aznavour op de achtergrond, ik zie het zo voor me. Naïeve romantiek en dromerij, ongetwijfeld, maar mij komt het als la dolce vita over. Maar denk nou niet dat ik zum Tode betrübt zal zijn als het er niet van komt, hè? Daarbij: ik ben pas 55; nog geen 65. Dus we spreken elkaar nog."