Bart Chabot had beter niet geboren kunnen worden, vonden zijn ouders

Nu zijn ouders dood zijn doet dichter en tv-persoonlijkheid Chabot een boekje open over zijn opvoeding. Die was akelig. Zijn vader is gewelddadig, zijn moeder koud.

Als zoon Barteen gebed - de god van de katholieken is zeer aanwezig in huize Chabot - te snel of te onduidelijk voorbidt, krijgt hij een dreun tegen zijn hoofd.

Als hij niet snel genoeg leert fietsen, op school te lage cijfers haalt, met zijn voetbal een beeldje in huis kapotschiet: klappen. Zijn moeder raakt hem niet aan, een knuffel is in huize Chabot uit den boze, zijn vader raakt hem juist waar hij maar kan.

Chabot spreekt met De Volkskrant op het boek dat hij schreef over die jeugd. Uit Mijn vaders hand: 'Mijn jeugd werd een slagveld. Ik dwarrelde in stukjes en stukken uit elkaar en liet me langzaam opheffen. Zo verwerd het leven thuis tot een doodlopende steeg waaruit niet viel te ontsnappen.'

Zijn vrouw en kinderen leren dankzij het boek ook hoe erg zijn jeugd was, want hij wilde of kon er niet over praten. Zoon Splinter: 'Mijn vader zet liever Elvis hard op en speelt luchtgitaar dan dat hij over vroeger praat. Zijn verleden heeft hij lang achter een muurtje gemetseld. Hij heeft ons hooguit twee verhalen verteld, als een vuurtoren die heel even oplicht, en dan altijd nog zo dat wij erom konden lachen.'

Uit Mijn vaders hand: 'De deur van mijn kamer zwaaide open en mijn vader trad binnen. Ik deed het niet in mijn broek. Als je je hoofd zoveel mogelijk uitschakelde, de circuits en de bedrading, kon bijna niets je raken. 'Heb ik mij zo voldoende duidelijk gemaakt?', zei mijn vader toen hij met me klaar was. 'Of moet ik het nog wat duidelijker voor je maken, zodat het alsnog tot je botte hersens doordringt? Dat doe ik met alle plezier, hoor. Zodat je niet met vragen blijft zitten. Je zegt het maar.' Hij wilde de kamerdeur al achter zich dichttrekken, toen hij zich bedacht en zich omdraaide. 'Kun je nog zitten, denk je?', zei hij. 'Ja? Jammer.'

Bron(nen): De Volkskrant