Michelle Obama blijft zich afvragen: 'Ben ik wel goed genoeg?'

Het tweede boek van Michelle Obama is misschien nog wel beter dan het eerste, schrijven veel recencenten. Het mengt grote levenslessen met geestige anekdotes. Zoals Obama zelf haar leven als beginnend First Lady zag als een mengeling van mondiale zaken en trivia. Obama herinnert zich hoe, toen ze in het Witte Huis ging wonen, "mijn dagen een surrealistische mengelmoes werden van het alledaagse en het buitengewone, het praktische en het historische. We hadden een pennenbakje nodig voor Sasha, een baljurk voor mij. We hadden een tandenborstelhouder en een reddingspakket voor de wereldeconomie nodig."

De voormalige first lady is te open over haar kwetsbaarheid om lang irritant te zijn, schrijft de Times. Ze geeft toe dat vier woorden haar hebben gevolgd sinds ze een jong meisje was aan de zuidkant van Chicago - "Ben ik goed genoeg?". Ook al is ze een van de beroemdste vrouwen op aarde, het antwoord op de vraag is nog steeds: "Ik weet het niet." Obama beschrijft haar "acute en niet aflatende" gevoel een buitenstaander te zijn die er niet bij hoort, eerst op Princeton waar ze een van de weinige zwarte vrouwelijke studenten was, daarna als advocaat en tenslotte in het Witte Huis.

Ze herinnert zich hoe ze tijdens een receptie op Buckingham Palace een hand op de schouder van koningin Elizabeth II legde. Ze werd ervan beschuldigd respectloos te zijn. De suggestie, schrijft ze, "was niet zo subtiel: ik was een indringer, het gezelschap onwaardig". Ze had geen idee dat je de vorstin niet mocht aanraken.

Toen haar man haar vertelde dat hij zich kandidaat wilde stellen voor het presidentschap vond ze het idee "angstaanjagend" en overwoog ze zijn plan te torpederen. "Ik wilde geen verandering. Ik wilde geen ongemak of onzekerheid of verlies van controle." Barack is de "grootste verstoorder" van haar leven geweest, maar ook haar "ware liefde".

Haar grootste schrik, geeft Obama toe, was dat "het leven in het Witte Huis onze kinderen in de war bracht". Ze is eerlijk over de "gevoelens van niet-genoegheid" die ze altijd voelde als werkende moeder. "De beelden van moederlijke perfectie die we tegenkomen in advertenties en op de sociale media zijn vaak niet minder verwarrend of nep dan wat we zien op de verbeterde en gefotoshopte vrouwenlichamen … we zijn geconditioneerd om erin te trappen, op zoek naar niet alleen het perfecte lichaam, maar ook naar perfecte kinderen."

Het ouderschap is ook eng voor vaders, benadrukt ze. Zelfs nu nog kan Barack het niet laten om zijn dochters waarschuwende nieuwsberichten te sturen. "Toen ze naar Californië verhuisden, e-mailde hij hen een lang artikel over aardbevingen en bood aan dat de geheime dienst hen een briefing over natuurrampen zou geven," meldt Michelle. "Dit werd beantwoord met een beleefd 'nee bedankt'."

Toen de pandemie toesloeg, "gingen Sasha en Malia online verder met hun schoolwerk. Barack was druk bezig met het schrijven van zijn presidentiële memoires". Michelle begon met breien, bestelde wat beginnersnaalden online en volgde tutorials op YouTube. "Ik had altijd verondersteld dat mijn hoofd de volledige leiding had over alles, inclusief het vertellen aan mijn handen wat ze moesten doen. Het was nooit bij me opgekomen om de dingen de andere kant op te laten stromen. Maar dat is wat breien deed. Het keerde de stroom om … Ik had mezelf overgegeven aan iets dat kleiner was dan mijn angst."

De combinatie van groot en klein is wat dit boek leesbaar en krachtig maakt, schrijft The Times.

Het licht in ons: Overwinnen in onzekere tijden - Michelle Obama