De EU werd het gisteren op het allerlaatste moment eens over een stoutmoedig plan dat in theorie € 750 miljard euro beschikbaar maakt om zwakke landen te redden. Dat alles in een (laatste) poging om chaos in de hele wereld te voorkomen. Het plan bestaat voor 440 miljard uit geld van EU-landen, voor 60 miljard uit een fonds van de EU zelf en voor 250 miljard uit geld van het IMF. (Dat in de media ook heel andere bedragen circuleren komt enerzijds omdat het allemaal ingewikkeld is, en anderzijds omdat politici er weinig voor voelen de hele waarheid te onthullen, want die kan heel duur uitpakken). Daar bovenop kondigde de Europese Centrale Bank aan dat het bereid is euroleningen op de kopen. De Financial Times legt vooral daarop de nadruk. Begrijpelijk. Vorige week weigerde de ECB dat nog: het is in feite de geldkraan aan zetten wanneer de ECB leningen opkoopt door met euro's te betalen, maar wat vorige week onaanvaardbaar was is nu een goed idee. Nood breekt ook economische wetten. Net als in de weken dat landen de ene na de andere bank opkochten, zal ook nu pas op den duur duidelijk worden wat de gevolgen zijn van de maatregelen die in luttele dagen zijn bedacht en die decennia lang geld kunnen kosten. De operaties met de banken, zoals de ABNAMRO, bleken een stuk kostbaarder dan destijds gedacht een aangekondigd. Ook nu zeggen ministers dat de operatie geen geld kost, maar juist geld gaat opleveren, net als minister Bos destijds zie over de ABNAMRO.