B&B Vol liefde: Malgosia draait Albert een loer en Lotte wil niet nat worden

Er zijn altijd deelnemers in B&B Vol liefde die hun yogakunsten willen etaleren. Deze keer zijn het Lotte in Blanes en Joyce op het kasteel die de neerwaartse hond moeiteloos uitvoeren. 

Die laatste maakt bij Albert vooral indruk met haar billen. "Ik vind dat ze best wel een lekkere kont heeft eigenlijk. Maar met alleen een kont kun je geen relatie hebben, er moet meer zijn", klinkt het wijs. Albert sorteert daarna voor op een exit van Malgosia (waarvoor heeft ze toch in de gevangenis gezeten?). Die voelt de bui al hangen en neemt op zijn Malgosia's het heft in eigen hand: ze mist haar dochter en gaat naar huis. "Ik houd het bij leuke herinneringen", zegt ze. Het is een mooi afscheid, al kan Albert niet gewoon even beleefd ingaan op de uitnodiging om elkaar in Nederland te treffen.

Kordate Debbie van vorig seizoen duikt op tijdens het grote feest, waar ze de vrouwen aan een kruisverhoor onderwerpt. Opnieuw voelt Malgosia zich buitengesloten. Misschien besluit ze op dat moment om de kasteelheer een kleine loer te draaien: hij kondigt haar met veel aplomb aan voor een optreden en zij is...ervandoor. "Ik ben een vrij mens, ik hoef niet in opdracht te zingen", zegt de coloratuursopraan achteraf. En gelijk heeft ze: als ze er alleen nog maar is, zodat de gastheer goede sier kan maken met een echte operazangeres dan hoeft het niet. 

Niet nat worden

In Blanes is het nog steeds 'een emotionele rollercoaster'. Noor heeft een briefje geschreven aan Mike waarin ze uitlegt dat ze veel om hem geeft. Het valt in de smaak, waarna Mike opnieuw uitweidt over zijn complexe gevoelsleven. Slaapt die jongen nog wel? Noor vindt het allemaal heel volwassen en gezond. Even later moet er weer gevaren worden. "Kan het zijn dat ik nat word", vraagt Lotte. "Dat wil ik niet voor mijn keel. Daar moet ik voorzichtig mee zijn." Poeh, daar ga je geen wilde avonturen mee beleven. Noor merkt op: "Als ik in haar schoenen zou staan, zou ik het lekker laten zitten. Ik merk gewoon dat er niet veel gebeurt tussen die twee. Ik zou de eer aan mezelf houden." En inderdaad: ga naar huis Lotte. Mike geeft je niet eens een serieuze kans.

Taai dingetje

Arno is onder de indruk van de armen van Niels, maar al waren het luciferhoutjes geweest dan stond hij er waarschijnlijk nog steeds als een glunderende bakvis naar te staren. Want even later filosofeert Niels in de auto over het landschap: "Het land hier ademt en in Nederland is alles volgestort." "Wat zeg je dat mooi", reageert Arno, terwijl zijn date toch bepaald geen Shakespeariaanse volzin uit zijn mouw schudt. "Het is mooi hoe Niels hier rondrijdt en de omgeving in zich opneemt", aldus de idolate Arno. Emil ziet die "charme" niet zo. "Waar ben je hier burgemeester van?" vraagt hij zich af. "Leegstaande huizen, alles zit potdicht." Weg romantiek. En die komt ook niet echt terug als Arno bekent dat hij als inwoner van Frankrijk nog nooit slakken gegeten heeft. "Ik heb het gevoel dat het een heel taai dingetje is." Maar gelukkig: "Het viel niet tegen."

110 sluizen door

Bij Anja wil het met Peter maar niet echt loskomen. Hij is ook wel erg stug. "Ze zeggen dat de wolken in Nederland mooi zijn, maar hier zijn ze ook mooi." Tja. En Anja dacht: de man gaat lekker op water, ik breng hem naar een kanaal, maar dat was hem toch niet helemaal. Peter zat meer aan de zee te denken. "Het wijde water trekt toch wel meer." Dat snappen we Peter. Een grijs kanaal, een saaie sluis, je wijst wat richting de Seine, die toch de andere kant op blijkt, meer zouden wij er ook niet van kunnen maken. Van de andere kant: voor een zeeman is zijn richtingsgevoel zorgelijk. Hij overweegt nog even om van Parijs naar Biches te varen. "Maar dan heb ik zo'n 110 sluizen te doen, dat moet ik eerst overwegen." Tip voor Peter: doe het niet.

Als twee vrienden uit Amsterdam langskomen, die inmiddels in de buurt wonen, bekoelt de liefde van Anja bij elke minuut dat het gesprek vordert. De "bonkige zeeman" uit de kop van Noord-Holland past niet in het plaatje. Hij is geboren in de hoofdstad, maar er klinkt een hartgrondig "nee" als de vrouw van het koppel zegt: "Toch leuk om even Amsterdammer te zijn." Veel Amsterdammers kunnen het zich niet voorstellen dat niet iedereen wel even Amsterdammer zou willen zijn, al is het maar als pasgeborene in het ziekenhuis. Hen helpt Peter snel uit de droom. Maar een match? Die zit er niet meer in.