Netflixtip: sla saaie Bly Manor over en laaf je aan het even duistere als uitbundige Ratched

Weinig echt gegriezel, ietwat vergezocht drama en net iets te veel spelende muziekdoosjes op zolder, tot leven komende poppen en krakende traptreden. De liefhebber heeft meer nodig om gegrepen te worden door een horrorserie. The Haunting of Bly Manor was bij vlagen ronduit saai, zeker als je daarvoor Ratched hebt gezien, toch wel dé aanrader van dit najaar.

Bly ManorMisschien waren de verwachtingen van Bly Manor, sinds een dag of tien op Netflix te zien, ook te hoog gespannen na het geslaagde The Haunting of Hill House (met Hollands eigen Hollywoodster Michiel Huisman). In het tweede deel gaat nanny Dani (Victoria Pedretty) oppassen op twee kinderen die samen met een tuinman, een kok en een huishoudster in Bly Manor wonen, een spooky villa op het Britse platteland. De ouders van de kinderen zijn overleden, net als de vorige babysitter. En leeft de huishoudster eigenlijk nog wel?

Er ontwikkelt zich een plot vol geestverschijningen en spoken uit het verleden. Hier en daar valt een dode. Wie leeft en wie niet, en waarom, dat wordt steeds meer de vraag, terwijl er ook nog een liefde opbloeit. Een prachtige aflevering, die - volledig in zwart-wit - teruggaat in de tijd, moet de boel ophelderen. Langzaam vallen zeker de puzzelstukjes op hun plek en ontspint zich best een aardig verhaal, maar hopelijk ben je ondertussen niet in slaap gevallen.

RatchedNee, dan Ratched, dat een maand geleden op Netflix verscheen en verhaalt over de jonge jaren van de kwaadaardige nurse Ratched, uit klassieker One Flew Over The Cuckoo’s Nest. Mildred Ratched weet eind jaren veertig een baan te bemachtigen in een psychiatrische instelling, waar een gestoorde directeur volop experimenteert met behandelingen die toentertijd in zwang waren, zoals lobotomie en het verhitten en afkoelen van patiënten in een bad. Ratched lijkt aanvankelijk enkel een ambitieuze verpleegkundige, maar blijkt heel andere motieven te hebben om zich een belangrijke positie te verwerven in de kliniek.

De hoofdrol wordt even engelachtig als duivels vertolkt door Sarah Paulson, die je de hele tijd laat geloven dat er onder de spijkerharde façade een gevoelig mens schuilgaat. Ondertussen gebeurt er veel in Ratched. De dame is niet iemand die lang stil zit. Ze ontmoet allerlei excentriekelingen, zoals de miljonairsweduwe (fijn gespeeld door Sharon Stone), die een zoon heeft zonder ledematen. En daar heeft de directeur van de kliniek dan weer iets mee van doen.

Maar wat de serie echt tot een klein meesterwerkje maakt, is de tot in de puntjes verzorgde vormgeving, waarvan de kleurstelling het meest in het oog springt. Er wordt uitgepakt met uitbundige kleurpartijen, die veranderen als het hier en daar helse verhaal daar om vraagt. De beelden zijn uitgesproken en altijd weloverwogen gekozen. Ratched wordt zo een fraai gestileerd, donker sprookje, dat je wellicht wat saaie, herfstige lockdown-avonden zeker zal verlichten (of verduisteren).