Palliatieve zorg staat op instorten: schrijnend verhaal van wijkverpleegkundige

Wijkverpleegkundige Jennifer Bergkamp (42) is gespecialiseerd in palliatieve zorg aan huis. Ze beschrijft in een open brief in De Telegraaf hoe zij en haar team handen en voeten tekort komen om patiënten de zorg te geven waar ze recht op hebben.

Schrijnende gevallen

“Het begon met een telefoontje van een huisarts, een aanvraag voor een dame. Er is enkel maar twee maal in de week zwachtelen van de benen nodig. Vocht in de benen dat inmiddels zo hevig was dat mevrouw zogenoemde ’huilende benen’ heeft. Het vocht kan niet meer weg en sijpelt via de huid naar buiten”, schrijft Bergkamp in De Telegraaf.

Veel te weinig ondersteuning

“Ik ontvang de overdracht van de
huisarts en zie staan: ’Uitgezaaide kanker, terminale fase.
Levensverwachting minder dan drie maanden’. Dit is geen tweemaal in
de week, dat kan nooit met dit ziektebeeld en in deze fase. Bij
aankomst blijkt inderdaad een ernstig vermagerde dame, een gelige
gelaatskleur (uitzaaiingen in de lever) en een dochter die dapper de
zorg levert die wij zouden moeten leveren. En ik denk: ik heb hier
helemaal geen tijd voor. Het past niet in mijn schema. Ik krijg dit
niet meer voor elkaar. Hier is eenmaal daags en liever nog tweemaal
daags ondersteuning nodig.”

Continu overwerken

“De volgende cliënt gaat harder
achteruit dan we dachten en moet vrij snel aan een pomp. Ik had
beloofd op tijd thuis te zijn, want mijn jongens zijn thuis met de
kerstvakantie, maar ook dit keer gaat dat niet lukken. Ik blijf bij
deze familie omdat het ook hen te snel gaat - en vóór deze situatie
hadden ze al moeite met de snelheid van de maatschappij.”

Vloekende huisartsassistente

“Ondertussen een telefoontje; nog een
palliatieve aanvraag. Ik zeg dat ik geen ruimte heb, het is er gewoon
niet. Ze wordt boos, de assistente van de huisarts. Terecht ook, want
het kan toch ook niet. We zijn de laatste zorgaanbieder en wanneer
kun je wel dan? Kun je iets leveren? Eén keer in de week? Wat dan
ook?? Het spijt me… ik heb echt niks meer. Een vloek en ze hangt
op.”

Hele team dik de overuren in

“Ik heb van de afgelopen 14 dagen
kerstvakantie 11 dagen gewerkt, daarin waren er 4 nachten waarin de
nachtzorg niet beschikbaar was en de dagploeg dus ook in de nacht aan
de gang moest. Mijn eerstvolgende vrije dag is komende zaterdag. En
niet alleen ik, mijn hele team gaat dik de overuren in.”

Uitvallen is geen optie

“We spreken naar elkaar uit; wel
thuis. Slaap je een beetje bij vanmiddag? Uitvallen is namelijk geen
optie meer. We blijven gaan, we blijven puzzelen met elkaar en alle
zorgaanbieders in onze regio. We zijn nu door december heen, dus de
budgetplafonds zouden geen issue meer moeten zijn en ik wil daar zo
graag in geloven, dat ik genoegen neem met ’misschien’”,
besluit de wijkverpleegkundige.

Bron(nen): De Telegraaf