'Naar mijn werk gaan is als naar de oorlog', zegt verpleegster Coral Merino tegen de Spaanse
BI.
In Spanje worden enorme inspanningen geleverd door duizenden naamloze zwoegers om ervoor te zorgen dat zieken de best mogelijke zorg krijgen. Maar het aantal zieke mensen stijgt te snel.
"Elke dag dat ik naar mijn werk ga, voel ik angst, stress en pijn omdat ik getuige moet zijn van deze toestand". Coral is IC-verpleegster in het Príncipe de Asturias Universitair Ziekenhuis in Alcalá de Henares, ten noordoosten van Madrid.
"Dit zijn moeilijke tijden voor alle professionals, maar vooral voor ons. We staan voortdurend in nauw contact met patiënten", legt de verpleegster uit, die verantwoordelijk is voor het toedienen van infusen, het bewaken van de vitale functies en het verstrekken van medicatie.
'Velen sterven eenzaam, zonder hun familie. Hoe hard je ook probeert dat niet te doen, je neemt die ervaringen mee naar huis. En je huilt gewoon, je huilt veel'.
Coral is nauwelijks bang is om zelf geïnfecteerd te raken, maar dat ze haar zes maanden oude baby, haar man of haar ouders besmet.