Het monument op Plein 1813 in Den Haag verbeeldt een ordening van het nationale en staatkundige leven die al een tijdje aan het afbrokkelen was, maar de laatste tijd in versneld tempo dreigt te worden afgebroken. Of dat valt toe te juichen of te betreuren, de feiten spreken voor zich en zullen meer reliëf krijgen bij de reflectie op 200 jaar koninkrijk. Duidelijk is dat het riskant kan zijn de staat uit zijn vertrouwde ankers te lichten, ook al komen die als irrationeel en anachronistisch voor. Even duidelijk is dat in een democratie de staat een taal moet spreken die iedereen kan verstaan.