Valentijnsdag is te danken aan een katholieke pater

Er zijn verschillende verklaringen voor het ontstaan van Valentijnsdag, maar in de meest waarschijnlijke speelt een pater, Valentinus of Valentijn, in het jaar 270 de hoofdrol. Tijdens zijn leven was er een keizer, Claudius II, die probeerde de oude strijdlust in zijn legers te herstellen door de soldaten te verbieden omgang te hebben met vrouwen, of te trouwen. Dat viel de mannen zwaar. Veel van hen zochten hun toevlucht tot Valentijn, die hen stiekem trouwde. Dat kwam de keizer ter oren en Valentijn werd gevangen genomen. Een van zijn cipiers had een blinde dochter. De cipier bracht de dochter bij de pater en die zag kans haar te genezen. Toen het doodvonnis over Valentijn zou worden voltrokken raakte die dochter daarover zeer bedroefd. Valentijn schreef haar tot troost een minne-briefje. Paus Gelasius verklaarde Valentijn in 490 heilig en riep 14 februari uit tot zijn feestdag. En zo is het begonnen. Maar er zijn nog diepere wortels: In het oude Rome was 14 februari de dag van Juno. Zij was de patrones van vrouwen en het huwelijk. Daags na de Juno-dag begon het festival ter ere van de herdersgoden Lupercus en Faunus. Beide festivals stonden in het teken van seksualiteit en vruchtbaarheid.