Elke ouder (met volwassen kinderen) vraagt zich wel eens af? Ken ik ze echt?: Als je kind volwassen wordt, kan het voelen alsof je hem of haar niet meer volledig kunt beschermen of zelfs maar begrijpen
Otto Frank, de vader van Anne Frank, zei ooit: “Voor mij was het een openbaring. Een heel andere Anne werd onthuld dan het kind dat ik daar verloren had. Ik had geen idee van de diepten van haar gedachten en gevoelens.”
Hier zijn drie manieren om te zien of je je volwassen kind echt kent en wat je kunt doen om beter met hem of haar om te gaan.
Een belangrijke aanwijzing of je je volwassen kind echt kent, is of hij of zij je in vertrouwen neemt over zijn of haar diepste gedachten en emoties. Toen ze klein waren, wisten we wat ze leuk vonden, nodig hadden en waar ze bang voor waren. Maar als volwassene kan de emotionele kwetsbaarheid complexer worden, schrijft psycholoog Jeffrey Bernstein in Psychology Today
"Neem het voorbeeld van Sheri, een moeder van twee volwassen kinderen. Sheri was gewend om elk detail van het leven van haar dochter te horen toen ze opgroeide, maar toen haar dochter een twintiger werd, werd de communicatie spaarzamer en oppervlakkiger." Sheri ging ervan uit dat alles in orde was, maar op een dag, tijdens een zeldzaam gesprek van hart tot hart, vertelde haar dochter hoe overweldigd en bezorgd ze was over de toekomst. “Ik realiseerde me niet hoe erg ze het moeilijk had,” gaf Sheri toe. “Ze had nooit eerder iets gezegd en ik had het nooit gevraagd.”
Is jouw volwassen kind ook zo open tegen je? Of praat ze alleen maar over oppervlakkige dingen?
Als je wilt weten of je volwassen kind echt begrijpt moet je nadenken over hoe goed je weet wat ze willen, wat ze willen bereiken. Wat drijft hen, wat houdt hen op de been? Ouders moeten alert blijven op veranderingen in hun kind, ook al zijn ze niet altijd duidelijk.
"Neem John, een vader die dacht dat hij zijn zoon door en door kende. Toen hij opgroeide, was zijn zoon altijd geïnteresseerd in sport, maar toen John hem bezocht op de universiteit, was hij geschokt toen hij hoorde dat zijn zoon was overgestapt op milieuwetenschappen. “Ik had geen idee,” zei John. “Het was niet iets waar we het ooit over hadden gehad.” Dit gebrek aan bewustzijn betekende niet dat John geen goede ouder was; het liet alleen maar zien hoezeer het leven van zijn zoon was veranderd toen hij op zijn eigen manier volwassen werd."
Je volwassen kind kennen betekent ook hun behoefte aan autonomie erkennen. Zoals het citaat van Otto Frank suggereert, is er vaak een kloof tussen het kind dat je ooit kende en de volwassene die hij of zij is geworden. Deze volwassen versie van je kind zal waarschijnlijk gedachten, gevoelens en ervaringen hebben die uniek voor hem of haar zijn, en die jou niet per se iets aangaan. Laat staan dat je het er mee eens zou moeten zijn. Hun onafhankelijkheid respecteren - en erkennen dat ze misschien niet alles met je willen delen - is cruciaal om echt te begrijpen wie ze zijn geworden.
Om je volwassen kind echt te leren kennen, moet je weerstand bieden aan de drang om te veel te controleren of te onderzoeken. Respecteer hun privacy en laat hen hun eigen weg gaan. Het kan zijn dat ze niet elk detail willen delen, en dat is niet erg.
Het is logisch dat je betrokken wilt blijven bij het leven van je volwassen kind, maar je moet ook accepteren dat ze hun eigen ervaringen hebben. Het is belangrijk om kinderen los te laten als je ze opvoedt. Dit betekent niet dat je je relatie moet opgeven, maar dat je je kind de kans moet geven om te groeien, fouten te maken en te slagen.
Het is belangrijk dat ouders een evenwicht vinden tussen betrokken zijn en hun autonomie respecteren. Het gaat er niet om dat we elk detail van hun leven kennen, maar dat we er zijn als ze ons nodig hebben en steun bieden zonder hun grenzen te overschrijden.