Met het verdwijnen van De Pers verdwijnen ook de reportages uit Afghanistan, Libië en Syrië van de onverschrokken oorlogsverslaggever Arnold Karskens. Karskens houdt in de laatste Pers een pleidooi voor ongebonden oorlogsverslaggeving. De Pers, schrijft Karskens, was wars van ‘embedded journalistiek’. De krant heeft volgens hem, in tegenstelling tot andere vaderlandse media, nooit een convenant ondertekend, met welke strijdmacht van welk land dan ook, waarbij akkoord werd gegaan met censuur. Daarvoor moest Karskens wel wat stampei maken. ‘De Pers heeft met mij het beste in huis gehaald. Met bijna alle collega’s heb ik voor zeer korte of zeer lange tijd onenigheid gehad. En zo hoort het ook. Weg met de consensusjournalistiek’.
Karskens somt op waarmee de lef en de anti-'kluitjesjournalistiek' van De Pers (lees: Karskens) toe leidde: primeurs over Kunduz, over de schade van de NAVO-bombardementen op Tripoli, de wapensmokkel en sektarisme in Syrië. Het reisbudget was nul, schrijft hij, maar dankzij samenwerking met actualiteitenrubrieken bleek oorlogsverslaggeving naar de beste traditie mogelijk. Lees in De Pers Karskens' betoog hoe de collega’s het gat dat die krant achterlaat moeten vullen.
Bron(nen): De Pers