NRC Handelsblad, pagina 8

Graag uw aandacht voor de filmpagina van NRC Handelsblad van deze avond.
Allereerst valt op dat daar een wel erg lovende recensie staat van Capitalism: a Love Story van Michael Moore. Moore is extreem-links en waarom zou een liberale krant daar toch zo vol van zijn?
Natuurlijk, artistieke talenten kunnen heel goed los worden gezien van ideeen en ideologieen, maar bij een documentaire is dat toch lastiger. Niet alleen de 'filmtaal' moet kloppen, ook de inhoud doet er toe. Moore richt volgens NRC met deze film de camera op de keerzijde van de Amerikaanse zelfredzaamheid, op de armoede die in de VS bestaat.
Dat zal wel, maar die armoede heeft toch ook weer een keerzijde? En dan kom je toch uit bij rijkdom? En die is toch royaal voorhanden in Amerika? Zodat daar veel rijke en gelukkige mensen leven?
Ja, maar daar had Moore niet voor gekozen, dat zei de NRC immers al, hij ziet het liever op een extreme manier van 1 kant en zoiets levert blijkbaar toch een hele goede film op. Geen idee hoe dat zou kunnen. Aan een documentaire dienen naast estetische ook inhoudelijke eisen worden gesteld en deze eenzijdige keus is intellectueel gezien een zwaktebod. Volgens hetzefde artikel liegt Moore bovendien ook nog de feiten bij elkaar als hem dat zo uitkomt, hij 'fabriceert en fabuleert,' aldus de krant.
Na deze mededeling weten we zeker dat de film van Moore niets kan voorstellen, maar wat blijkt? NRC Handelsblad komt met de op een na hoogste rating: 4 sterren! Samenvattend: liegen + bedriegen + niet nadenken= meesterwerk.

Elders op dezelfde filmpagina staat een minstens zo bizar stuk. Documentairemaker Erik Gandini maakte de film Videocracy en daarin krijgen we te zien hoe Sivio Berlusconi zo'n beetje op zijn eentje de Italiaanse cultuur en de goede smaak om zeep heeft geholpen.
Ja heus, dat staat allemaal op naam van die ene premier.
De filmmaker fabuleert - geheel in de geest van Michael Moore - een eind in het weg, daarbij driftig geholpen door de NRC-auteur, want samen vinden ze Berlusconi zo'n beetje de gevaarlijkste man op aarde.
Een citaat: "Het grootste schandaal is dat niemand in Italie ooit een serieuze poging heeft gedaan om Berlusconi te stoppen."
Goh, en wij maar denken dat in Italie net als in andere beschaafde landen om de zoveel tijd verkiezingen zijn en dat daarbij allerlei andere kandidaten hebben geprobeerd van Berlusconi te winnen. De ene keer is dat gelukt, de andere keer niet.
Het artikel (helaas niet online) staat vol met enormiteiten en u doet er goed aan hier zelf kennis van te nemen.

Wat beide stukken gemeen hebben: als kunstenaars hun mening over politiek geven, hoor je bijna altijd geraaskal. En is er meestal een journalist in de buurt om de onzin kritiekloos op te pennen.

Bron(nen): NRC Handelsblad