Economische ramp afgewend: Obama speelt Republikeinen handig uit elkaar

In het gewone leven is er geen weg terug. Als je een afgrond inkukelt val je met een rotgang naar beneden. In het politieke leven in Washington ontbreekt die logica. Daar knijpt de zwaartekracht soms even een oogje toe. Weken hoorden we over de deadline van 1 januari. Daarna zou het land reddeloos in de afgrond (‘the fiscal cliff’) storten: Wurgende belastingverhogingen en rampzalige bezuinigingen. In de uren voor die deadline van middernacht op Oudjaarsavond veranderde de toon ineens. Nee, die uiterste datum gingen ze niet halen. Maar, zo hoorden we, dat was plots geen onoverkomelijk probleem meer. Na dagen van politiek geruzie stemde het Huis van Afgevaardigden vannacht voor het pakket dat de economische ramp van de Fiscal Cliff voorkomt. Waarom, vraag je je af, die malligheid op Oudjaarsavond en Nieuwjaarsdag met spoedzittingen van de Senaat en Huis van Afgevaardigden? Paniekvoetbal! Ga toch een glaasje champagne drinken. Het is ook wel een beetje slordig als je ziet hoe het machtigste land ter wereld bestuurd wordt. Kijk eens naar het bedroevende imago van het Amerikaanse congres (Senaat en Huis van Afgevaardigden). Slechts 18 procent van de Amerikanen heeft er een positief oordeel over. De Republikeinen hebben er nog een extra zorg bij. Hun presidentskandidaat Mitt Romney ging op 6 november roemloos ten onder tegen Barack Obama. De partij is de afgelopen jaren ver naar rechts gegleden. Weg van steeds grotere groepen kiezers in het politieke midden. Wil de partij het nu op zijn geweten hebben dat door anti-belasting gedram modale Amerikanen in 2013 duizenden dollars meer belasting gaan betalen? Hoe stom kun je zijn? De Republikeinen gingen vannacht door de knieën. Obama won. Zijn blufpoker schakelde de Republikeinen uit. Meesterknecht Joe Biden speelde een sleutelrol. De ‘fiscal cliff’ is nu geen steile afgrond meer maar een zanderig duin. Een helling die verwaait in de politieke wind. Je kunt er niet meer vanaf vallen. Dat is fijn voor Amerikanen die vreesden door de Washingtonse roekeloosheid hun baan of uitkering kwijt te raken. Een nadeel is dat zo’n duin alles vertraagt. Het biedt lafhartige politici opnieuw fraaie uitvluchten om daadkrachtige oplossingen voor Amerika’s groeiende schuldenberg als een reusachtige zandschuiver naar de toekomst te duwen. Kan president Obama zich als leider van het land bewijzen door in deze politieke zandverstuiving iets moois te laten opbloeien? Een kolossale uitdaging, die bepalend zal zijn voor de politieke erfenis van Barack Obama.