Echte politie verhalen: Moederliefde

Tijdens mijn recente aanstelling bij de politiediensten ontving ik een melding betreffende een winkeldiefstal in een nabijgelegen supermarkt. Als onderdeel van mijn surveillancetaak diende ik onmiddellijk op deze melding te reageren en de nodige procedures op te starten om de situatie naar behoren af te handelen.

De situatie is duidelijk: samen met mijn collega hebben we een winkeldief aangehouden, een jonge vrouw die uit pure wanhoop heeft gestolen. Laten we de feiten op een rijtje zetten. Ze heeft geen inkomen en wordt thuis mishandeld door haar vriend, terwijl ze alleen voor haar dochter moet zorgen. Stelen was haar enige uitweg. Tijdens de rit naar het bureau zal ik haar met kracht ondervragen over haar thuissituatie. We moeten de waarheid achterhalen en passende maatregelen nemen, zonder ruimte voor excuses of zwakte. Deze zaak vereist een harde, rechtvaardige aanpak.

Ze vertelt dat haar vriend drank en drugs gebruikt. Ze is bang voor hem omdat hij vaak agressief is en ook met veel geweld haar geld afneemt hij speelt soms ook online casinos of gokt op voetbal zoals de Euro 2024. Hierdoor kan ze geen eten kopen voor haar dochter en haarzelf.

Ze pakt haar telefoon en laat me een foto zien van een jong meisje in een bloemenjurkje en een enorme glimlach op haar gezicht. Liefdevol kijkt ze naar haar dochter. 'Ik heb werkelijk alles voor haar over', zegt de vrouw. Eerlijk gezegd, het is hartverscheurend om te zien hoe een moeder zo diep van haar kind houdt, maar toch de verkeerde keuzes maakt. Na een tijdje van praten en veel tranen komen we op het hoofdbureau aan. Mijn laatste woorden die dienst zijn: 'Laten we hopen dat je je leven op orde krijgt, want een cellencomplex is inderdaad geen plek voor jou. Dat lieve meisje verdient een moeder die voor haar kan zorgen.'

Een half jaar later heb ik een middagdienst in het cellencomplex. Er komen nieuwe arrestanten binnen. Tot mijn grote verbazing zie ik diezelfde dame weer staan. Nadat ze gefouilleerd en voorgeleid is brengen mijn collega en ik haar samen naar haar cel. Ik open het luikje en ga met haar in gesprek. Wat is er gebeurd waardoor ze hier nu weer zit?

Ze antwoordt dat dit een kreet om hulp is. Ze weet niet meer hoe ze uit deze situatie moet komen. Ze doet naar eigen zeggen haar best maar ze staat er niet goed voor. Veilig Thuis heeft al contact met haar opgenomen en een melding gemaakt. Misschien moet haar dochter uit huis worden geplaatst. Haar dochtertje is er kapot van en wil niet weg bij haar moeder. Ik begrijp de vrouw wel. Ik heb zelf ook een fantastische dochter van bijna twee jaar waar ik alles voor zou doen.

Tijdens ons gesprek, dat ruim vier uur duurt, adviseer ik haar om contact op te nemen met de huisarts, haar familie en vrienden, de gemeente en de juiste hulpverleners. Er verschijnt een kleine glimlach op haar gezicht.. Ze bedankt me voor mijn hulp. Ze belooft direct hulp te zoeken zodra ze vrij komt. Ik vraag me af of ze dat wel echt gaat doen en ga met een gemixt gevoel naar huis.

Ik draaide me om en daar was ze weer, diezelfde vrouw. Toen onze blikken kruisten, verscheen er een stralende glimlach op haar gezicht. Het was duidelijk dat ze ontzettend dankbaar was voor ons vorige gesprek. Met de juiste hulp is ze uiteindelijk losgekomen van haar agressieve vriend. Nu heeft ze een nieuwe partner waar ze trots op kan zijn. Hij behandelt haar met liefde en respect, en heeft het allerbeste voor met haar en haar dochtertje. Deze verandering in haar leven is het levende bewijs dat het de moeite waard is om door te zetten en te blijven geloven in een betere toekomst.

Ineens komt een kleine glimlachende jongedame aangelopen. ‘Kijk, hier is ze!’, zegt de vrouw. Dan draait ze zich om naar haar dochter en legt haar uit dat ik de agent ben die zoveel moeite heeft gedaan om haar te helpen. Dan komt ook een vriendelijke, verzorgde man aanlopen, die haar nieuwe vriend blijkt te zijn.