Hoewel Irak nog altijd het onveiligste land ter wereld is, lijkt het idee om gewapenderhand democratie aan de stammenpopulatie van het woestijnland op te leggen toch hier en daar vruchten af te werpen. Voor de eerste keer in de geschiedenis van het land konden zijn bewoners deze week kennis maken met een van de peilers van de westerse democratie, namelijk het televisiedebat.
Het is nog even wennen voor de kandidaat-parlementariërs die zich aan het live debat wagen, hoewel al zeker 6000 volksvertegenwoordigers-in-spé zich gemeld hebben. Vaak vinden ze het niet van belang om van tevoren te weten tegen wie ze eigenlijk debateren. De kwesties die besproken worden zijn overigens niet alleen standpunten over wat goed zou zijn voor het land. Zaken als de geschiedenis van Irak worden ook uitgebreid behandeld, soms gaan de meningsverschillen zover terug als de tijd van Koning Faisal (1921-1933). Hoewel het nauwelijks van belang is - de Amerikanen interesseert het namelijk niet wat Faisal in 1923 met Churchill heeft afgesproken over de status van de Koerdische stad Kirkuk - worden dit soort argumenten vaak aangehaald om standpunten te onderbouwen. Niettemin worden de debatten prima bekeken, zowel in als buiten Irak. En dat is een goed teken. Tot ieders verbazing belde de Egyptische president Moebarak, zelf niet bepaald het schoolvoorbeeld van een democratische gekozen leider, naar het tv station om zijn waardering over te brengen.
Bron(nen): The New York Times
