De bootvluchteling: 'Ik wil een toekomst, ik wil gewoon een mens zijn'

De Palestijnse Yusuf van 17 vertelt zijn verhaal: Hij woonde in Gaza met zijn zieke vader en met zijn moeder en een jonger zusje. 'Ik verliet Gaza omwille van de oorlog. Je kunt er geen 200 meter wandelen zonder te weten of er een bom ontploft. Overal om me heen was er oorlog en dood. Ik wou een nieuw leven.' Yusufs broer ging dood tijdens de laatste oorlog met Israël. Zijn neef werd doodgeschoten door een scherpschutter. Met zijn beste vriend ging Yusuf naar Libanon om daar bij familie in een vluchtelingenkamp te wonen. Als snel werden ze ontvoerd en werd er 1000 dollar losgeld geëist. De families kregen beelden opgestuurd van de mishandeling van Yusuf en zijn vriend. Gelukkig kon er betaald worden en werden ze vrijgelaten. Na nog twee maanden in het vluchtelingenkamp kwamen ze in contact met een mensenhandelaar en gingen ze naar Libië. 'We reisden in een open truck, die ongeveer dertig mensen kon vervoeren. De truck reed heel snel en als je eraf viel, werd je achtergelaten in de woestijn.' 'Ze gaven ons water om te drinken, maar dat was vermengd met benzine. We mochten één keer per dag eten. We kregen al snel zoveel honger dat we bloem mochten kopen om zelf brood te maken. We moesten 50 dollar (46 euro) betalen voor de bloem. Sommige mensen stierven er van honger en dorst.' In Libië betaalden Yusuf en zijn vriend 1000 dollar. Daardoor konden ze naar Italië reizen. 'De smokkelaars hadden geweren en dreigden ermee je overboord te gooien als je praatte. Twee keer kwam de boot in problemen en moesten we stoppen. Soms kwam er water in de boot en moesten we het er met onze handen uit scheppen. We waren bang dat we zouden verdrinken. De kapitein belde uiteindelijk de kustwacht om ons te komen redden.' Alles bij elkaar heeft Yusuf 4000 dollar betaald, bijeengeschraapt door zijn moeder. 'Er waren maar twee opties. In Gaza blijven en sterven, of de kans wagen en naar Europa reizen. Ik wil een toekomst. Ik wil mijn familie helpen, vooral mijn zusje. Wat ik hier in het vluchtelingencentrum doe? Slapen en eten! Ik voel me veilig hier. Ik hoor geen geroep of geweerschoten. Ik wil dat iedereen mijn verhaal kent, zodat dit niet meer hoeft te gebeuren. Ik wil gewoon mens zijn.' Yusuf vertelde zijn verhaal aan mensenrechtenorganisatie Save The Children.

Bron(nen): De Morgen