De hartverscheurende reactie van twee geslaagde mannen, die een tijdje leefden op de armoedegrens van India

Twee mannen, 26 jaar oud, afkomstig uit India, opgegroeid in de VS. De een succesvol bankier, de ander afgestudeerd aan MIT. Op een dag besloten beiden terug te keren, omdat ze iets voor hun land wilden betekenen. Ze ontmoetten elkaar toen ze een flat gingen delen en werden vrienden.

Eigenlijk wisten ze weinig meer van hun thuisland. Om de mensen beter te begrijpen besloten ze te gaan leven van het gemiddelde inkomen in India. 70 procent van de bevolking leeft er van €1,36 per dag. Dat betekent dat ze nauwelijks geld hadden voor melk, yoghurt, brood en vlees. Er was ook maar beperkt stroom en geen internet. Nog erger werd het toen ze gingen leven op de armoedegrens dus van nog geen 40 cent per dag. Ze aten niet veel meer dan rijst en bananen.

Hun reactie Ze vonden hun ervaringen verschrikkelijk. Achteraf schreven ze hun vrienden:

"We wilden dat we konden zeggen dat we erg blij zijn dat we ons normale leven terug hebben. Dat we konden vertellen dat ons overvloedige feestmaal twee dagen geleden ons zo gelukkig maakte als we dachten tijdens het experiment. Maar elke hap was een droevige herinnering aan de harde realiteit dat voor 400 miljoen mensen in ons land zo'n maaltijd een droom is en blijft. Dat wij terug konden naar ons comfortabele leventje, maar dat zij nog steeds strijden om te overleven - een leven vol zware keuzes en grote ontberingen. Een leven waarin vrijheid weinig betekent en honger op de loer ligt...

Het stoort ons dat we geld uitgeven aan dingen die we nu als excessen beschouwen. Moeten we echt die haargel hebben of dat dure merk parfum? Is eten in een duur restaurant echt nodig voor een fijn weekend? Op een hoger niveau: hebben we al die rijkdom om ons heen wel verdiend? Is het niet simpelweg geluk dat we geboren zijn in omstandigheden die het mogelijk maken om een fijn leven te leiden? Wat maakt dat de andere helft van de bevolking minder recht heeft op materiële zaken, onderwijs of gezondheidszorg?

Wij hebben het antwoord niet op deze vragen. Maar we weten wel dat we ons schuldig voelen. Schuldgevoel, dat ook voortkomt uit de liefde en gulheid die we ervoeren van de mensen die aan de andere kant staan, ondanks hun zware levens. We hebben ze ons hele leven als vreemdelingen behandeld, maar zo behandelden zij ons zeker niet..."

Bron(nen): Quartz