Het einde van de 'stiff upper lip'

Ingehouden gedrag is in Groot-Brittannie sinds mensenheugenis een nastrevenswaardig iets. Je laat niet zien wat je voelt en dat is een teken van beschaving; emoties zijn er zeker niet om met de ander te delen.
Tot zover het verleden.
Want, zo schrijft Tom Whipple vandaag in The Times, de Britten hebben hun stiff upper lip losgelaten, 'we have not just lost the quiet stoicism that was once the foundation of our national pride — we have also lost our shame.'
Op allerlei plekken en bij allerlei gebeurtensen (tv-programma's, begrafenissen van bekendheden) ziet hij mensen en public huilen en dat is wel het andere uiterste.
Dat nieuwe huilen is volgens Whipple heel iets anders dan het oude huilen; want vroeger werd je geacht niet te huilen als je pijn had - dat was niet chique - en nu wordt er alom gehuild, niet door mensen met pijn, maar om een vaag soort emoties met elkaar te delen (zie bijvoorbeeld de dood van prinses Diana).
Hoe dat kan, hoe dat zit? Achter de link staat een rijtje kenners en psychologen klaar om het allemaal uit te leggen.

Bron(nen): The Times