In de deze week verschijnende officieuze biografie over prins Charles, van journalist Catherine Mayer, komt de Britse troonopvolger naar voren als een gevoelige en bevlogen wereldverbeteraar die opziet tegen het koningschap. Mayer praatte met ongeveer 50 mensen uit de omgeving van Charles. Zij schetst een prins die zich zorgen maakt over armoede en over ons milieu, die zich informeert over alternatieve geneeskunde en die zo zuinig is dat hij zijn badwater zou gebruiken voor de planten. Zijn huis, Clarence House, zou meer op een denktank lijken dan op het paleis van de volgende koning. Efficiënt is hij niet, zijn hofhouding en adviseurs zouden volstrekt langs elkaar heen werken. Hij zou het als zijn plicht zien om voor alles en iedereen om hem heen iets te verbeteren. Al helpt hij zijn moeder Elizabeth, nu 88 en de oudste monarch ter wereld, af en toe door taken van haar over te nemen, hij verheugt zich niet op die toekomst. Sowieso zou hij kampen met zwaarmoedigheid, onder meer door de nog altijd voortdurende rouw om zijn oom en grootmoeder. Een zogenoemde 'piekerprins'. Rabbijn Jonathan Sacks noemt Charles 'een man die tegelijkertijd in het verleden leeft en zijn tijd vooruit is, in elk geval niet van onze tijd is'. Misschien klopt dat, maar Britse kranten waarschuwen dat Charles nooit zijn koningschap bespreekt - behalve met zijn moeder, en dat daar nooit iemand bij is. Hij zou ook niet gezegd hebben dat koningschap hetzelfde is als een gevangenis, net zo min als dat koningin Elizabeth gezegd zou hebben dat ze zich zorgen maakt over het toekomstige koningschap van Charles.