Het
antisemitisme neemt niet toe.
Joden zeuren er alleen meer over. : “Voortdurend wordt de indruk gewekt dat het voor de Jood langzamerhand levensgevaarlijk is om in dit land te wonen. En dat is zo bezijden de waarheid.” “Voor veel Joden is antisemitisme een hobby geworden – om daar in te geloven en iets over te roepen. We zitten als Joden in Nederland echt vastgebakken in de slachtofferrol. Zo sterk dat het voor velen een tweede identiteit is geworden. Maar daarin wordt een hele grote denkfout gemaakt, want er is geen sprake van opkomend antisemitisme. Het heeft niets met de realiteit te maken. Door zo vast te houden aan die slachtofferrol, en overal antisemitisme in te zien, kom je als gemeenschap geen stap verder.” “Voorbeelden te over. Wat dacht je van wat er onlangs in Amstelveen is gebeurd? Joden protesteerden tegen de komst van een AZC – iets wat even daarvoor niet werd geaccepteerd van de bewoners van Woerden en Purmerend. Tussen die vluchtelingen zouden antisemieten kunnen zijn, waardoor Joden gevaar zouden lopen. Overal waar het woord antisemitisch valt, slaat het debat dood; het is zo’n zwaarbeladen onderwerp. Daarbij pakken media dergelijke geluiden maar al te gretig op. Zo werd ik op een gegeven moment door de EO gebeld of ik een gezin wist dat, door al dat antisemitisme, op het punt stond Nederland te verlaten. Het spijt me, maar ik ken ze niet hoor! Het merendeel van de Joden cultiveert de slachtofferrol, simpelweg omdat deze zo comfortabel is. Je wijst anderen als schuldigen aan en hoeft zo niet naar jezelf te kijken. Maar uiteindelijk beschadigt dit de gemeenschap, want het is zelfbevestigend.”