Soldaten vertellen over wat ze écht meemaken in de oorlog

Wat soldaten echt meemaken in een oorlog, daar kun je je geen voorstelling van maken. Op proberen militairen toch uit te leggen hoe zwaar het was. Ze vertellen over het uren wacht houden in de bloedhitte, de stank na maandenlang niet douchen en de gruwelen die zich voor hun ogen afspeelden. Ook maken ze duidelijk dat het leven daarna nooit meer hetzelfde is. Op een soldaat die zich op Reddit 'Gronk_Smoosh' noemt, maakte vooral de geur indruk. "Niemand praat over de geur. De geur herinner ik me het best. Je bekijkt oorlogsfilms en je praat met mannen die er geweest zijn, maar je denkt nooit aan hoe oorlog ruikt. Tot je iemand in het hoofd moet schieten voor de eerste keer en de geur binnenkomt. Misschien is het de combinatie van bloed en de rook van een geweer, maar de geur deed me denken aan hoe je handen ruiken nadat je de ketting van een schommel hebt vastgehouden." Een ander schrijft: "Je kan je wekenlang niet wassen, je moet je eigen uitwerpselen en afval verbranden en de doden worden niet altijd netjes begraven. Oorlog stinkt echt." Weer een andere soldaat getuigt over hoe kinderen lijden onder oorlog. 'FranzoseMitRose' noemt oorlog één grote tragedie: "Er is helemaal niets heldhaftigs aan, het is een tragedie die met je mee naar huis gaat." Hij vertelt over hoe een meisje werd afgezet aan zijn kamp toen hij op wacht stond. "Haar benen waren weg en ze had granaatsplinters over haar hele lichaam. En toch leefde ze nog. Iemand had haar uit een taxi gezet en was weggereden. Je ziet de enorme schade en je wil helpen, maar je houdt afstand, omdat je je herinnert dat ze ooit een lijk vol explosieven hadden gestoken. Ze ademt en zegt iets onverstaanbaars." "Iemand beveelt je om afstand te houden, maar je kan haar daar niet laten liggen. Je neemt haar op terwijl iemand blijft schreeuwen om haar niet aan te raken. Ze bekijkt je met een onschuldig gezicht terwijl je haar naar de medische afdeling brengt. Je geeft haar af en wacht buiten. Je sergeant blijft tegen je schreeuwen, maar zijn woorden komen niet binnen. Later hoor je dat ze is gestorven." "Je kan je niet voorbereiden op iemand die voor je ogen sterft", vertelt 'MacSteele13'. "Het is niet zoals Hollywood waar ze je nog iets belangrijks zeggen voor ze sterven. Ze huilen, roepen, ontlasten zich, smeken om te blijven leven, of erger, om te sterven." "En het belangrijkste feit dat ze je niet vertellen over oorlog is dit: sommigen vinden het allemaal iets te leuk." Een vader vertelt over zijn teruggekeerde zoon: "Mijn zoon werkte als arts in Afghanistan. Toen ik hem ophaalde van het vliegveld zat hij doodnerveus in de auto. Hij was bang voor elke auto die langskwam. Op vier juli ontbrak hij plots op de barbecue. Hij zat in een verduisterde kamer, omdat hij het vuurwerk niet aan kon. Het heeft enkele jaren geduurd voor hij zich weer goed voelde."

Bron(nen): Het Laatste Nieuws