In relaties nemen we vaak dingen aan over onze partner en schieten we in de aanval of de verdediging in plaats van te vragen wat er aan de hand is en eerlijk te zeggen hoe we ons voelen en wat we eigenlijk willen.
Als je thuis komt en de vaat staat hoog opgestapeld op het aanrecht, stel jezelf dan 2 vragen:
- Ken ik de feiten of baseer ik mij op veronderstellingen die niet gefundeerd zijn?
- Wat is belangrijkste: gelijk krijgen en bewijzen dat mijn veronderstellingen juist zijn; of wil ik een diepere verbondenheid met mijn partner door dingen op een constructieve manier uit te praten?
Hou op met veronderstellen, gissen, vermoeden, .... Het ondermijnt je relatie.
Maak je je zorgen, omdat je partner zijn/haar nieuwe collega wel heel erg leuk lijkt te vinden? Ga niet bedenken wat er allemaal aan de hand kan zijn. Vraag ernaar op een niet-beschuldigende toon. Geef eerlijk toe dat je je onzeker voelt hierover. Zo niet, dan kun je je vanalles in je hoofd halen en je negatief opstellen tegenover je partner, die daar dan weer het zijne/hare van denkt. Zo kom je in een vicieuze cirkel terecht. Het komt regelmatig voor dat mensen in relatietherapie gaan en pas na meer dan 10 jaar durven praten over een vermeende affaire van één van beiden.
We hebben allemaal de neiging om een verhaal te bedenken dat vol is van veronderstellingen over de gevoelens en het gedrag van onze partner. Deze verhalen hebben vaak weinig te maken met de realiteit en zorgen er vooral voor dat we ons erg verdrietig, boos en/of bang voelen. Dan hebben we de neiging om te reageren met een 'fight or flight' respons (vechten of vluchten). Sommige mensen gaan meteen in de aanval. Anderen trekken zich terug uit de relatie, gaan piekeren of vluchten in werk, sport, ... Dit leidt tot een escalatie van de problemen.
Zelfs in de meest liefdevolle relaties zullen er misverstanden zijn en momenten dat één van beiden veronderstelt dat ... Dat gaat eigenlijk automatisch en is helemaal niet erg, als je jezelf maar de vraag stelt: ís dat eigenlijk wel zo? weet ik dat wel zeker?
Bron(nen): Psychology Today
