Iedere ouder kent dat. Je houdt van ze, je aanbidt hen zelfs, maar soms wordt je enorm kwaad. Vind je je kind een klein onmogelijk monster. Hoe kan dat? Het is psychologie. We kunnen als mensen aanvankelijk niks, behalve huilen, slapen en eten. Omdat we het vervelend vinden iets niet te kunnen gaan we iets
leren. Het ongemak dat we voelen om iets niet te kunnen biedt te motivatie om iets te leren. Het is een van de kernen van het menselijk bestaan: we willen iets leren. Als we iets hebben geleerd geeft dat een fijn gevoel. Psychology today legt uit dat dat de basis is voor
woede uitbarstingen tegenover onze kinderen. Als we ze krijgen moeten we leren hoe met hen om te gaan. En dan doen we dan ook. Alleen: kinderen, en vooral baby's zijn niet helemaal voorspelbaar. Dus we denken te weten wat we moeten doen om voor hen te zorgen en ineens blijkt dat niet te kloppen. Wat we geleerd hebben over opvoeden klopt ineens niet. En dan voelen we dat we falen: we hebben het niet goed geleerd. En dus worden we kwaad. Eigenlijk op ons eigen falen, maar het richt zich op het kind. Lees er
hier meer over