De sterkste spin ter wereld

Normaal gesproken valt een roofdier een ander dier aan dat kleiner is of niet terug kan vechten en het liefst beiden, maar je hebt natuurlijk altijd baas boven baas. De Palpimanus gibbulus bijvoorbeeld is een spin, die voorkomt rond de Middellandse Zee, vooral in Spanje en Portugal. Ze zijn relatief zeldzaam en verstoppen zich overdag om 's nachts op jacht te gaan. Ze jagen dan op andere spinnen.

Stano Pekár van de Masaryk Universiteit in Brno (Tsjechië) en zijn collega's hebben de jacht van de spinnen in het lab bestudeerd. Ze plaatsten telkens 1 spin samen met een prooispin in een petrischaaltje om te kijken of ze de prooi konden vangen. Zo bleek dat de Palpimanus elk van de 29 soorten spinnen die ze kregen aangeboden kon vangen, en op 1 soort na wisten ze alle spinnen in meer dan de helft van de proeven te vangen. Het maakte niet uit welk soort spin het was of hoe groot ze waren. De Palpimanus vangt met evenveel gemak een spin die 1/3 is van haar omvang als eentje die 2 keer zo groot is. Zelfs van de springende spin Cyrba algerina, die zelf ook andere spinnen eet, won de Palpimanus het in 90% van de gevallen (in de andere 10% werden ze zelf gevangen genomen). Tegen alle andere spinnen moest ze maar in 1% van de gevallen het loodje leggen.

Wat is hun geheim? Volgens Pekar is de Palpimanus in de loop der tijd geëvolueerd tot een uitstekende jager, o.a. dankzij hun enorme voorpoten, dichte bosjes van extreem kleverige haren op de toppen van hun poten en een giftige beet. Ze zijn niet supersnel, maar wel heel goed in het geruisloos besluipen van hun prooi. In veel gevallen bijt de prooi meteen terug, maar dit doet de Palpimanus niet veel. Zij heeft een cuticula (buitenste laag) die meer dan 2 keer zo dik is als die van haar tegenstanders, de dikste voor een spin van haar omvang.

Kan de Palpimanus ook leren en een strategie uitstippelen? Daar is nog niet veel over bekend, maar de Palpimanus maakt wel gebruik van verschillende strategieën voor een prooi in een web, in hoeken en gaten en in de open ruimte. Het lijkt er dus op dat ze kan leren van haar ervaringen en om daarna haar strategie te aan te passen.

Bron(nen): New Scientist