Wie de weg van de minste weerstand kiest, wordt zwak of lui genoemd, maar dat is onterecht. Eigenlijk is het volstrekt logisch om inspanning te vermijden. "De
hersenen houden ons voor de gek door ons te doen geloven dat het fruit dat aan de laagste takken hangt, het rijpste is", zegt onderzoeker Nobuhiro Hagura. "We ontdekten dat het vooruitzicht op inspanning niet alleen het gedrag van mensen beïnvloedt, het verandert zelfs wat we denken te zien." Wetenschappers van het University College London lieten 52 deelnemers beoordelen of stippen op een scherm van links naar
rechts of van rechts naar links bewogen. Daarvoor moesten ze respectievelijk met hun linker - of rechterhand aan een hendel trekken. Maar als de onderzoekers een van de hendels zwaarder maakten dan waren de proefpersonen geneigd om voor de lichtere hendel te kiezen, ook al bewogen de stippen de andere kant op. Opmerkelijk is dat de deelnemers niet wisten dat de ene hendel zwaarder was dan de andere. Daaruit blijkt dat dus ook hun perceptie veranderde: ze dachten echt dat de stippen de kant op bewogen van de lichtere hendel. "De trend om de beslissing die meer moeite kost te vermijden, bleef zelfs gehandhaafd toen we vroegen om hun beslissing mondeling uit te drukken, in plaats van de hendel in te drukken", zegt Hagura. "De geleidelijke verandering van de inspanning veroorzaakte een verandering in hoe het brein de visuele input interpreteerde. Belangrijk is dat dit volledig automatisch gebeurde, zonder enig bewustzijn of strategie." Je hersenen zijn dus zo geprogrammeerd dat ze automatisch de weg van de minste weerstand kiezen en dan zijn ze er ook nog oprecht van overtuigd dat dat de beste keus is. Dat maakt het wel heel lastig om níet lui te zijn en wél voor die zware uitdaging te gaan.