Met hun kwispelende staart kunnen honden laten merken dat ze vrolijk zijn, maar wat als ze geen lange staart hebben, kunnen ze dan op een andere manier hun blijheid tonen?
Dat honden gevoelens ervaren, is al lang vastgesteld. Charles Darwin beschreef uitgebreid hoe dieren, en vooral honden, emoties tonen. Uit meerdere studies blijkt dat honden veel gevoelens delen met mensen, zoals angst, boosheid, verdriet en vreugde. De vraag is echter: hoe laten honden dat zien? Kunnen ze hun vrolijkheid tonen door een gezichtsuitdrukking, vergelijkbaar met een menselijke glimlach?
Honden hebben een beperkter scala aan gezichtsuitdrukkingen dan mensen. Dat komt door de bouw van hun snuit. Bij roofdieren zoals leeuwen en beren is de snuit vooral ontworpen voor kracht, niet voor flexibiliteit. Dit geldt ook voor honden. De sterke spieren van de snuit zorgen ervoor dat de lippen minder beweeglijk zijn, wat de variatie in gezichtsuitdrukkingen beperkt.
Toch hebben honden een herkenbare uitdrukking die het dichtst in de buurt komt van een lach. Als een hond ontspannen is, staat zijn mond lichtjes open en is de tong zichtbaar, vaak rustend op de onderste tanden. Dit duidt op een kalme en tevreden gemoedstoestand. Onderzoek wijst uit dat mensen deze uitdrukking vaak als vriendelijk en vrolijk interpreteren, vergelijkbaar dus met een menselijke glimlach.
Als een hond zijn mond sluit, verandert de betekenis van zijn gezichtsuitdrukking. De ontspannen houding maakt plaats voor een alertere blik. Hij focust op iets en probeert de situatie te begrijpen. De vrolijke uitstraling verdwijnt en maakt ruimte voor aandacht en nieuwsgierigheid. Dit kan iets betekenen als: "Wat gebeurt daar?" of "Dat ziet er interessant uit."
Het idee dat honden glimlachen is niet nieuw. Al eeuwenlang herkennen mensen deze uitdrukking. In het oude Egypte en pre-Columbiaans Meso-Amerika werd kinderspeelgoed vaak in de vorm van honden gemaakt. Opvallend is dat veel van deze beeldjes een open mond met een uitgestoken tong hadden, wat een hond in ontspannen toestand nabootst. Labels die aan deze figuren werden gegeven, vertaalden zich vaak naar termen als 'blije hond' of 'lachende hond'. Zonder enige training lijken we dus instinctief aan te voelen wanneer een hond gelukkig is.
Bron: Psychology Today