Ernst Daniel Smit had veel succes. Maar hij kijkt toch ontevreden terug. Want de muzikale elite moest niet veel van hem hebben en dat steekt behoorlijk. Geveld door Parkinson blikt hij in het AD terug.
,,Binnen de elite ben ik niemand. Ik had wel wat waardering uit die kring willen hebben. Het Wibi Soerjadi-effect is dat, hè? Zodra je populair bent, word je met de nek aangekeken. Dat mag blijkbaar niet in de klassieke muziek. En toen ik in 1990 een rol kreeg in Les Misérables, werd ik helemaal verbannen van de klassieke podia. Terwijl ik me altijd voor de volle 100 procent inzette, me in elke rol grondig verdiepte, moeilijke klassieke stukken zong ook. Ik heb een te wollig geluid dat verzuipt in het orkest. Niet geschikt voor een grote opera dus. Denkt men. Maar goed, ik presenteerde wel jarenlang de talentenjacht Una Voce Particolare op tv. Dat had ook een miljoenenpubliek."
,,Ik heb met mijn vrouw Roos gezien hoe snel het ineens kan gaan. Binnen een jaar was ze weg, door alvleesklierkanker. Mijn vader was ook ineens weg, door zijn hart. Ik heb hem niet goed genoeg gekend. Dat wil ik anders doen. Ik heb het besef dat het elk moment over kán zijn.''
,,Heb ik daadwerkelijk iets kunnen toevoegen? Voor mijn kinderen en kleinkinderen misschien wel, maar in mijn werk? Dat weet ik niet zo goed. Weet je, ik had altijd veel last van faalangst. Als ik nu met mijn vriendin luister naar opnames van mezelf, denk ik: waarom was ik toch zo bang? Ik kon eigenlijk best heel goed zingen. En Carnegie Hall in New York, de Notre-Dame in Parijs, toeren door Italië: dat heb ik verdorie toch mooi gedaan allemaal. Niet slecht voor iemand die nooit iets afmaakte. En toch is er dat gevoel: ik had meer uit het leven kunnen halen.''
Bron(nen): AD
