Krugman: kan Europa gered worden?

Er is iets aardigs aan de crisis die begon in Griekenland en momenteel huishoudt in Europa, schrijft Paul Krugman in The New York Times. De omstandigheden hebben veel weg van een klassieke Griekse tragedie, waarin een eerlijke man aangetast wordt door hubris, hoogmoed. Europa kon lang met recht zeggen dat hun economische en sociale stelsel superieur is aan dat van de VS. Immers, zowel Europa als de VS hebben aardig last gehad van de financiële crisis. De manier waarop dat het leven van doorsnee burgers beinvloed is bij ons aanzienlijk minder zichtbaar dan in de VS. In Europa hebben we een sterk sociaal stelsel, waardoor ook in tijden van crisis veel mensen hun baan hebben kunnen behouden en niet onder het bestaansminimum terecht zijn gekomen. Dat is in de VS wel anders.

Het vlaggenschip van de Europese economie, de euro, bevindt zich momenteel in een crisis. Het lijkt steeds meer een valkuil zonder bodem. Economieën die een jaar geleden nog zo snel groeiden, zoals Ierland en Spanje, zijn bijna bankroet. Deflatie en bezuinigingen liggen op de loer. Het feest is over in die landen. De architecten van de euro waren verblind door grootse toekomstvisioenen en kozen ervoor de risico's van het project op de koop toe te nemen. Europa was het rolmodel voor de wereld voor hoe democratie, mensenrechten én een stabiele economie in een politieke eenheid verenigd konden worden. Europeanen hebben in dat proces de meest beschaafde statenbond uit de geschiedenis gecreeërd. Maar nu is dat afgelopen. De Europese Droom staat op het punt een nachtmerrie voor velen te worden.

60 jaar lang (en Krugman beschrijft al die jaren op zijn eigen wijze) heeft Europa aan eenheid gewerkt. Tot nu is die lange weg altijd in de goede richting gegaan. Dat is niet meer zo wanneer de euro valt. Uiteraard zal Europa niet terugvallen naar de tijd van prikkeldraad en landmijnen, maar het project van eenheid zal wel onherstelbaar beschadigd zijn. Zullen de sterke landen in Europa dat laten gebeuren? Of zullen zij de verantwoordelijkheid en de kosten accepteren om de zwakke landen binnen boord te houden. De hele wereld wacht momenteel op het antwoord.

Bron(nen): The New York Times