De Amerikaanse regisseur en scenarioschrijver Terrence Malick (1943) valt op door zijn eigenzinnige stijl: een traag tempo, voice-overs waarin personages op poëtische wijze reflecteren op het leven, en beelden van de overweldigende schoonheid van de natuur. Door de spaarzame dialogen krijgen beelden, muziek en natuurgeluiden de overhand en word je als toeschouwer meegezogen in een andere wereld. Bekende films zijn en (gisteren op tv). Uiteraard wordt niet iedereen erdoor gecharmeerd: noemde Malick 'een humorloze dominee met veel pretenties'. is de nieuwste
film van Malick en volgens sommigen het hoogtepunt van zijn werk. De film verbindt persoonlijke existentiële problemen met religie en de teloorgang van de aarde. Het verhaal is eigenlijk een cliché van menselijke relaties: twee fladderende vrouwen - de Frans-Oekraïense Marina (Olga Kurylenko) en jeugdvriendin Jane (Rachel McAdams) - verliezen zich in hun liefde voor een man die zich aan niemand bindt. Neil (Ben Affleck) zegt nauwelijks een woord en zelfs de voice-over, die ons een idee zou kunnen geven van zijn gevoelens en gedachten, ontbreekt. De man toont alleen een spoor van beroering bij de vervuiling van de bodem die hij onderzoekt. De liefde waar de vrouwen van overstromen vloeit nergens heen. Neil lijkt 'uit klei getrokken', zoals iemand het zo mooi verwoordde, en vervolgt onverstoorbaar zijn weg. Tegelijkertijd zie je de Spaanse geestelijke Quintana worstelen met zijn geloofscrisis, een vergelijkbare strijd maar dan om de liefde van Christus. Je kijkt vanuit het perspectief van verschillende personages, die ook letterlijk hun eigen taal (Engels, Frans, Spaans, Italiaans) spreken. Dicht op de huid geschoten close-ups van mensen worden afgewisseld met fraaie beelden van Parijs, de prairie en de vergankelijkheid van de natuur. Maar een hoogtepunt? Nee.