Angstcultuur bij WHO: "Regiodirecteur is een psychopaat"

De Wereldgezondheidsorganisatie (WHO) is een van de grootste organisaties van de VN én hoofdrolspeler bij de oplossing van de coronapandemie. De sfeer achter de schermen staat echter de aanpak van de crisis in de weg.

Bij de WHO werken zo'n 20.000 mensen, er zijn 6 regiokantoren en tientallen kleinere kantoren. Uit een onderzoek in handen van NRC blijkt dat WHO-medewerkers over de hele wereld last hebben van machtsmisbruik, nepotisme en racisme.

Zo zijn medewerkers in Manilla doodsbang voor hun regiodirecteur. Hij wordt 'dictator' genoemd en 'psychopaat'. "Bij bijeenkomsten pikt hij er altijd iemand uit, die hij dan ten overstaan van zeventig mensen voor schut zet”, vertelt een oud-medewerkster. "Die vernedering kan uren duren. De rest van de aanwezigen verstopt zich ondertussen achter een bloempot in de hoop niet het volgende slachtoffer te worden.”

Volgens een brandbrief van het regiokantoor West-Pacific in Manilla heeft het beleid van de Japanse regiodirecteur Takeshi Kasai "substantieel bijgedragen aan een toename van het aantal gevallen [van Covid-19] in veel landen in de regio” en "verspilling van donorgelden.”

Zo negeerde de directeur onderzoeksresultaten vertelt een oud-medewerker anoniem aan NRC. "Als we de zorgelijke data serieus hadden genomen, hadden we stappen kunnen nemen, andere regio’s kunnen waarschuwen.” Ze zegt het nog stelliger: "Als je ziet dat je kunt worden gestraft als je je werk goed doet, word je bang om dingen te delen. Als er weer een pandemie voorbij komt, reken niet op de WHO.”

VriendjespolitiekMaar bij alle regiokantoren spelen dezelfde problemen blijkt uit een enquête onder 1700 medewerkers. "Het is een systeem dat vol zit met vriendjespolitiek en vrienden van vrienden die worden aangenomen zonder te kijken naar hun competenties of een competitief wervingsproces”, schrijft een respondent.

Ook is er veel discriminatie van het lokale personeel. Er wordt onderscheid gemaakt tussen internationale medewerkers en lokale medewerkers. De internationale staf krijgt een hoger loon en heeft betere carrièrekansen.

Uit het interne onderzoek blijkt dat er wereldwijd een angstcultuur heerst bij de WHO. "Niemand durft tegen zijn leidinggevende in te gaan”, zegt de Nederlandse Sacha Bootsma tegen NRC. "Ze zijn te bang om hun baan en pensioen te verliezen.”

Bron(nen): NRC