3 Michelinsterren

Acht jaar geleden werd ik getroffen door een hersenbloeding. Ik werd het huis uitgetakeld en in het ziekenhuis merkte ik dat ik linkszijdig was verlamd. 

Die zorgelijke situatie duurde een paar weken, maar tot mijn vreugde kwamen mijn functies daarna één voor één weer terug. Ik stapte uit mijn rolstoel, haalde opnieuw mijn rijbewijs – dat moest – en begon aan een tweede leven. Blessuretijd wordt dat soms genoemd.

 

Niet veel later reden mijn vrouw en ik, tijdens een vakantie die wij onszelf hadden gegund, door de Bourgogne. Onze 2-jarige zoon zat op de achterbank in zijn kinderstoel. Tegen lunchtijd keek ik in de Michelin Gids en constateerde dat wij in de buurt waren van een driesterrenrestaurant. En omdat wij vonden dat wij iets te vieren hadden, stopten we voor de Côte d’Or van de beroemde kok Bernard Loiseau.

Het was onze eerste keer in een driesterrenrestaurant. Wat wij toen precies gegeten hebben, weet ik niet meer. In een oud opschrijfboekje staat dat mijn vrouw chartreuse de caille fermière truffée heeft genomen. Mijn zoon, in zijn antieke chaise d’enfant, had iets van vis. Een stukje tarbot, denk ik, makkelijk verteerbaar. Wij dronken er een halfje wit en een halfje rood bij. De rekening bedroeg 646 euro, een pittig bedrag voor een eenvoudige lunch. ‘Honger kost weinig, kieskeurigheid kost veel’, heeft Seneca gezegd. Maar wij gaven geen krimp, zij het dat wij toch enigszins teleurgesteld onze reis vervolgden.

Een paar maanden na ons bezoek lazen wij dat Bernard Loiseau een jachtgeweer aan zijn mond had gezet en zich daarmee van het leven had beroofd. Tegen een collega had hij gezegd: ‘Als ik een ster verlies, maak ik mezelf van kant.’ En dat had hij ook gedaan toen François Simon, de Johannes van Dam van de, had geschreven dat ‘de derde ster van Loiseau leeft in blessuretijd’.

 

Later bleek dat Michelin helemaal niet van plan was Loiseau zijn derde ster te ontnemen, maar misschien is dat verhaal wel bedacht om de legende te vervolmaken. Dominique Loiseau bleef achter met twee kinderen en een ontzield restaurant.

Lees verder in de Volkskrant