Hoe is het om homo te zijn in andere landen? 5 mensen, 5 werelddelen

Overal is de situatie voor homo’s anders. Vijf mensen uit verschillende werelddelen vertellen hierover.

De 22-jarige Sarah Myers woonde vroeger op het platteland van Texas bij haar baptistische oudtante en oudoom. Ze vertelt: ‘Zij vonden homoseksualiteit walgelijk en wilden zoiets duivels niet in hun huis. Ik ben toen bij mijn vriendin gaan wonen. Later ben ik naar het homovriendelijke Dallas verhuisd. Toch word ik nog regelmatig uitgescholden door christelijke bezoekers van het café waarin ik werk. Het is hier nog lang geen Californië of New York.’

Kaylene Langford is 24 en wil graag trouwen, maar met de katholieke minister-president gaat dat niet lukken. ‘Homorechten zijn beperkt. Op het geboortecertificaat van ons kind komt maar een van onze namen. Als we hand in hand op straat lopen, draaien mensen hun hoofd om. Van mijn moeder moest ik naar de nonnen om te bidden voor genezing. En mijn zus wilde me niet bij haar bruidsfeest hebben.’

Bruna Costa woont in Rio. De Braziliaanse stad staat bekend als erg homovriendelijk, maar schijn bedriegt. ‘Als homo’s meer rechten krijgen, worden conservatieven assertiever. Homowetten zijn weer ingetrokken. Ik kan me ook niet overal uiten zoals ik zou willen. In het openbaar mijn vriendin zoenen doe ik alleen in de homobuurt Ipanema Post Eight.’

De Chinese Subi zegt dat de Chinese cultuur tolerant is tegenover homo’s. In het verleden waren er veel keizers met een mannelijke geliefde. In Beijing ondervindt hij dan ook weinig problemen. Maar bij zijn familie des te meer. ‘Mijn familie is moslim. Mijn moeder denkt dat ik zal branden in de hel. Voor vrouwen is het makkelijker om homo te zijn. Iedereen denkt hier dat ze gewoon de juiste man nog niet zijn tegengekomen.’

In Nigeria wordt homoseksualiteit niet getolereerd. Ifeanyi Orazulike zegt dat de overheid homoseksualiteit criminaliseert om de aandacht af te leiden van zaken als veiligheid en corruptie. ‘Vooral de kerk speelt een grote rol in de homohaat. Sommigen denken hier dat we het homohuwelijk willen invoeren. Maar we willen alleen maar beschermd worden door de wet. Dat zou al een hele stap zijn.’

De Franse Monique Isselé is tachtig jaar oud. ‘Mijn coming-out was een drama. In de jaren 50 moest je gewoon een man en kinderen nemen. Hoe zou je immers anders aan geld moeten komen? Toen ik twintig was ging ik het huis uit naar Parijs. Daar wist je precies naar welke clubs je moest gaan om andere homo’s te ontmoeten. Een groot verschil tussen toen en nu is, dat wij graag anders wilden zijn, terwijl homo’s nu juist hetzelfde proberen te zijn. Het huwelijk bijvoorbeeld vonden wij een achterhaald instituut, terwijl homo’s nu juist willen trouwen.’

Bron: The Guardian

Bron(nen): Guardian