"Ik ben een narcist'

Elias, 23, uit Essen is een gediagnosticeerde narcist. Hij zegt (tegen Die Welt) dat hij ziekelijk behulpzaam is. Hij moet mensen helpen en die mensen moeten dan dankbaar en afhankelijk zijn. Hij zegt van zichzelf dat hij pathologisch behulpzaam is.

Hij werd, vermoedelijk mede door de lockdown, zo depressief dat hij in een kliniek terecht kwam.

Elias wil heel graag ooit een echte relatie hebben – dat is zijn grote droom, zegt hij. Maar tot nu toe heeft geen van zijn partners zijn jaloezie en zijn dwang tot controle weerstaan. Hij zegt van zichzelf dat hij verslaafd is aan het gevoel nodig te zijn. Bij de minste afwijzing valt hij in een diepe gat.

Elias is een narcist zoals, volgens deskundigen, ongeveer één procent van de bevolking. Narcisten hebben een slechte reputatie.

Er is allerlei hulp voor mensen die als partner of kind slachtoffer zijn van een narcist. Maar een narcist zijn valt ook niet mee.

Elias woont in Essen. De 23-jarige maakt zich zorgen over één ding - namelijk alleen zijn: "Als ik eerlijk ben tegen mezelf, is dat eigenlijk de grootste angst in mijn leven."

Dat had hij al als kind. Als hij niet was uitgenodigd voor een verjaardag, voelde hij zich direct uitgesloten en was hij diep beledigd. “Ik was ziekelijk behulpzaam. Ik had altijd het gevoel dat ik nodig was.” Hiermee bouwde hij zijn eigenwaarde op.

Zijn vader heeft grote invloed op Elias. Pas tijdens de therapie komt hij erachter dat zijn vader een narcist is. 'Hij gaf me altijd de schuld van alles.' Agressieve woede-uitbarstingen waren aan de orde van de dag. Soms filmde zijn moeder stiekem haar man tijdens de woede-uitbarstingen. Later liet ze hem deze video's zien. "Op deze zeldzame momenten was hij zich toen bewust van zijn problemen, ook al hadden die problemen nog geen naam."

Elias had daarom altijd maar één doel in het leven: niet worden zoals zijn vader. Een gevecht dat hij verloor, zegt hij.

Begin dit jaar ging Elias in therapie. De aanleiding hiervoor waren zijn depressie en de paniekaanvallen die hem al vijf jaar vergezellen. “Ze werden bijzonder diep tijdens de pandemie. Zonder contact en zonder aandacht – dat is zwaar. Ik heb mensen om me heen nodig.” Als hij alleen is, voelt hij zich eenzaam.

Elias verbleef zelfs een paar maanden in een kliniek. De therapeuten diagnosticeerden hem met een narcistische persoonlijkheidsstoornis. “Vroeger wist ik niet echt wat narcisme was. Met de diagnose viel het kwartje, ook in relatie tot mijn vader.”

Eindelijk kreeg hij een verklaring waarom hij zich van binnen zwak en kwetsbaar voelt, maar een uiterlijk zo sterk lijkt en zelfverzekerd. Dit is vooral duidelijk bij vrouwen. “Ik heb nooit een probleem gehad om vrouwen rechtstreeks aan te spreken. Ik ga agressief en zelfverzekerd te werk."

“Ik heb een zevende zintuig voor vrouwen met een laag zelfbeeld, en zij zijn ook mijn prooi. Je herkent ze aan hun kleding of aan de manier waarop ze lopen.” Piercings in de neus of veel in het oor zijn meestal een teken dat je opgemerkt wilt worden. Een stille schreeuw om aandacht, wat een teken is van een lager zelfbeeld. “Net als veel tatoeages.” Hij vindt vrouwen met een laag zelfbeeld erg aantrekkelijk. "Als ze hulp nodig hebben, kan ik de sterkste zijn."

"Ik voel de dwang om mijn partner constant te controleren, ik ben erg jaloers en heb veel bevestiging nodig.” Als Elias deze constante bevestiging niet krijgt, probeert hij zijn partner zich schuldig te laten voelen. 'Als ze zich schuldig voelen over mij voelt, krijg ik wat ik wil.'

Elias had tot nu toe drie relaties. Ze duurden allemaal bijna een jaar. Hij was het nooit die er een eind aan maakte. Maar zijn jaloezie en manipulatief gedrag zouden in alle gevallen tot de breuk hebben geleid. “Ik heb mijn partner zien lijden, maar ik wilde er niets aan doen. Ze zwak zien maakte me sterk.” Dat vrouwen zo lang aan zijn zijde bleven, zou waarschijnlijk te wijten zijn aan hun lage zelfrespect.

Elias slikt voordat hij de volgende zin uitspreekt. "Ik kan niet zeggen of ik echt kan liefhebben."

Bron(nen): Die Welt