Een oud wroeginggevoel kan als een schaduw blijven hangen, zelfs jaren na de feiten. Christine Carter beschrijft hoe ze werd overvallen door spijt over haar scheiding – niet omdat ze daar spijt van heeft, maar omdat ze bang was dat haar gedrag toen schade heeft toegebracht aan haar kinderen. Zulke gevoelens kunnen diep snijden, vooral als ze vermengd zijn met schaamte en zelfkritiek.
Stap 1: Vergeef jezelf – écht
Zelfvergeving is meer dan “het loslaten.” Het is een actief proces:
- Erken wat er is gebeurd. Niet alles was jouw schuld, maar jouw aandeel mag je zien.
- Wees mild voor jezelf. Carter leerde onderscheid maken tussen morele fouten en simpelweg ‘onhandig gedrag’. Veel van haar spijt kwam voort uit een gebrek aan vaardigheden, niet uit kwaadwillendheid.
- Herken je onschuld van toen. Tien jaar geleden had je niet de inzichten of de tools die je nu hebt. Dat maakt je niet slecht—het maakt je menselijk.
Stap 2: Neem verantwoordelijkheid zonder jezelf te veroordelen
Verantwoordelijkheid nemen betekent niet dat je jezelf blijft straffen. Integendeel:
- Geef toe wat je anders had willen doen.
- Gebruik het als leermoment. Je bent meer dan je fouten. Ze definiëren je niet, ze vormen je.
- Oefen nieuwe vaardigheden. Wat je toen niet kon, kun je nu misschien wél leren. Groei is het beste antwoord op spijt.
Stap 3: Oefen acceptatie – ook van onzekerheid
Acceptatie betekent niet dat je je verleden goedpraat. Het betekent dat je stopt met vechten tegen wat al gebeurd is.
- Laat de noodzaak los om het “juist” te hebben gedaan.
- Durf te twijfelen. Zoals Voltaire schreef: “Twijfel is geen prettige toestand, maar zekerheid is absurd.”
- Focus op het nu. Alles wat je nu hebt – nieuwe relaties, ervaringen, wijsheid – is mede dankzij dat moeilijke verleden.
Spijt hoeft geen last te zijn. Als je het omarmt met open ogen en een mild hart, wordt het een bron van inzicht. Zoals Carter zegt: “Het verleden en mijn verhalen daarover voelen niet meer relevant. Er is geen emotionele haakje meer. Dát is boetedoening.”