Saroo was nog maar 5 jaar toen hij verdwaalde. Hij werkte samen met zijn oudere broer als veger op India’s treinen. ‘Het was laat op de avond, we waren net uit een trein gestapt en ik viel in slaap op het perron. Toen ik wakker werd zag ik mijn broer nergens, maar er stond een trein en ik dacht dat hij daar wel in zou zitten.’ Weer viel Saroo in slaap, nu in de trein en hij werd pas 14 uur later wakker. Hoewel hij het zich niet realiseerde was hij in Calcutta gearriveerd, India’s derde stad qua grootte en berucht om zijn sloppenwijken. ‘Ik was doodsbang. Ik had geen idee waar ik was.’
Saroo houdt zich in leven door te bedelen en leeft op straat. Uiteindelijk wordt hij opgenomen door een weeshuis, en vervolgens geadopteerd door de Brierleys, een echtpaar uit Tasmanië. ‘Ik accepteerde dat ik mijn familie niet meer kon vinden, dus ik was blij dat ik naar Australië ging.’
Met de jaren wordt Saroo’s verlangen zijn familie te vinden groter, maar het probleem is dat hij de naam van de stad waar hij als 5-jarige woonde niet kende. Het enige dat hij had waren zijn herinneringen. Dus begon hij op Google Earth te zoeken. Hij zocht in een radius van 1200 km van Calcutta (het equivalent van een treinreis van 14 uur). Hij ontdekte dat hij uit Khandwa kwam: ‘Toen ik het vond, zoomde ik in en bam, daar was het, ik kon zelfs de waterval zien waar ik altijd speelde.’ Saroo reist af naar Khandoo en vindt uiteindelijk zijn moeder die nauwelijks kan geloven dat haar doodgewaande zoon terug is gekeerd. De broer van Saroo was een maand na zijn vermissing in twee stukken dood op het spoor gevonden.
Saroo is teruggekeerd naar zijn huis, maar houdt contact met zijn hervonden familie. Hij is blij dat zijn zoektocht is gelukt. Ook niet onaardig is dat uitgevers en de filmindustrie veel interesse tonen voor zijn verhaal.