Ik wil graag meer geld uitgeven voor online informatie

Iedereen om me heen zegt: “Vroeger waren mijn leesgewoonten totaal anders. Alles is veranderd door Internet”. Bij mij ook. Meer lezen, minder abonnementen. Herkent u dat? Bij mij is ‘t nog ingewikkelder. Ik ben een paar maanden per jaar in Nederland voor werk, maar ik woon met mijn gezin in de VS. Hup, weg met abonnementen op Volkskrant, NRC en Elsevier. Digitaal dus? Nee. Bij de Volkskrant (E.239 voor een iPad abonnement)  en NRC (E.235 per jaar) rekenen ze er een wereldbedrag voor. En bij Elsevier – het grootste opinieweekblad van Nederland - kún je je niet eens apart online abonneren. Welkom in de 21ste eeuw firma ReedElsevier! Een bekentenis: Ik sta – een héél enkel keertje – nog wel eens in Bruna of Ako naar weekbladen te kijken. Dan staat op de cover een artikel aangekondigd waarvan ik denk: “Mwah, klinkt interessant.” Maar koop ik daarom zo’n blad? Voor zo’n krankjoreme los-nummer prijs? Voor die vier - doe eens gek… – vijf  artikelen die ik écht wil lezen? U en ik weten het antwoord. Ons leesgedrag is totaal versnipperd maar de grote uitgeverijen doen alsof hun abonnés nog steeds geduldig wachten op de plof op de deurmat vóór ze nieuws consumeren. Zó 1990… Ik wil graag betalen voor goede content maar alleen als er een redelijke prijs/kwaliteit verhouding is. Ik geef nu mínder geld uit aan informatie dan waartoe ik bereid ben. Waarom? Het aanbod is belabberd. De nieuwsuitgeverijen hebben mij als gewillige consument weg gejaagd. Ik ben vast niet de enige. Als ik op internet naar nieuws surf, kom ik op wel 20 websites. Kranten, tijdschriften, CNN, NYT, WashPost, WSJ, Economist, NOS, nieuwssites, de site waar u nu bent of de TheWeek, Newser, Joop.nl, DagelijkseStandaard, HuffingtonPost en ga zo maar door. Een afgeladen snoepwinkel voor de nieuwsverslaafden onder ons. Heerlijk! Stel nu eens dat ik als nieuwsjunkie het aanbod krijg om voor een schappelijke prijs een groot aantal kranten en tijdschriften digitaal te bekijken. Waar mag ik tekenen? Ho, ho, zeggen de uitgevers dan: “Dat kannibaliseert ons abonné-bestand. We kunnen niet alles voor een spotprijs weggeven”. "Ja maar", zeg ik dan: "Nu betaal ik jullie helemaal niks, want jullie willen me laten betalen voor de héle krant. En ik lees hoogstens een paar artikelen." Stel dat je bij Albert Heyn bij de ingang voor het hele assortiment moet betalen… Gekkigheid. Maar het is wel het – verouderde – businessmodel van uitgevers. Een 20ste eeuws model voor een 21ste eeuwse consument. En dan maar klagen over ontlezing. Kletskoek. Mensen lezen zich gek. Alleen totaal anders. Op een ochtend werd ik aan mijn Washingtonse ontbijttafel blij gemaakt met een email van de firma NextIssue.com. Ik mag voor $ 9.99 per maand ($14.99 voor een premiumpakket) onbeperkt (!) lezen in enkele tientallen tijdschriften. Minstens de helft interesseert me niet: Ik golf niet, bezit geen buitenhuis, sportauto of zeiljacht en heb een hekel aan tuinieren en bodybuilding. Maar bladen als Time, Fortune, The New Yorker, Money, Vanity Fair en Esquire vind ik wél leuk. En voor mijn vrouw zitten er ook fijne bladen bij.  Zeggen die Amerikaanse uitgeverijen dan op z’n Nederlands: “We zijn toch niet gek. We gaan niet al die bladen voor een spotprijs weggeven?” Nee, die Amerikaanse uitegevers weten dat ik maar een fractie van het aanbod lees. Dus betaal ik ook een fractie van de gewone prijs. Dat het in Nederland duurder moet zijn (kleinere markt) snap ik ook natuurlijk. Geeft niet. Kom maar op! ‘t Gaat me om het achterliggende 21ste eeuwse idee: Een aanbod dat past bij de nieuwe nieuwsconsument. Die trekt zich niks aan van grenzen tussen bladen/kranten en uitgeverijen. Jammer wel dat NextIssue er nog alleen voor Android is ( iPad komt binnenkort) en nog niet buiten de VS. Maar ze beloven weer wel: "No commitment. Cancel anytime". Wie durft? Uw eerste dankbare, betalende abonné hebt u al.

PS. Onlangs werd bekend dat de Persgroep, NRC en FD een soort online knispeldienst willen lanceren. Het woord alleen al: 'knipseldienst'. Waar is mijn schaar? Ergens ver weg in de 20ste eeuw...