Pam Grier (60) schreef haar memoires onder de titel: Foxy: My Life in Three Acts. Zijn we toch wel nieuwsgierig naar. Grier speelde in 1997 de hoofdrol in Jackie Brown van Quentin Tarantino en dat was eh... nogal indrukwekkend. Denk terug aan de lange openingsscene waarin een goedkoop uitziende stewardess eindeloos op haar pumps door de gangen van een luchthaven (LAX?) loopt en je denkt als kijker onwillekeurig: jij hebt veel meegemaakt in je leven en daar wil ik graag meer van weten. Tarantino haalde haar met Jackie Brown uit een zekere anonimiteit als bfilm actrice en Grier begon als het ware aan haar tweede leven. “My life is probably more interesting and dangerous than some of the movies I’ve done,” zegt ze tegen The New York Times naar aanleiding van de release van haar boek en vervolgens passeren in het kort een stel verschrikkingen de revue (ziekte, verkrachtingen, soortgelijke ellende) die je bevestigen in het vermoeden dat deze vrouw veel heeft meegemaakt. Maar wat zijn de lessen? Welke inzichten wil Grier met de lezer delen? Helaas, de elegant geschreven ontmoeting met de zwarte ster in The New York Times maakt ons nauwelijks wijzer. En deed ons weer denken aan een weinig eerbiedige vuistregel die we al enige tijd met succes toepasten: doet een actrice haar mond open, doe dan je oren dicht.
Bron(nen): The New York Times
