Als duurzaam leven een obsessie wordt: "Het was bijna een soort religie. Ik was mijn vrijheid kwijt"

Obsessief bezig zijn met duurzaam leven, je wordt er doodongelukkig van weten Merel Visser (38) en Danielle Klinkenberg (36). Beiden gingen veel te ver in hun groene leefstijl. Ze kregen last van zogenoemde ecorexia.

Merel Visser (38) heeft 's nachts weleens met blote knieën op de keukenvloer gezeten om een stuk krant uit het huisvuil te plukken, vertelt ze in het Algemeen Dagblad. "Ik lag in bed en bedacht me ineens dat ik die krant, die mijn dochter als ondergrond voor het knutselen had gebruikt, per ongeluk bij het restafval had gedaan. Panisch was ik.''

Duurzaam leven werd een obsessie. "Ik reed kilometers om voor een verantwoorde bamboescheut, maakte mijn eigen tandpasta en deodorant. Het beheerste op den duur mijn leven. Het lukte me niet meer te genieten, omdat ik vaak zo hard voor mezelf was.'' Haar zoon bracht haar tot inkeer. "Hij wilde stoere sneakers, niet die stomme dingen die ik hem opdrong. Ik besefte ineens hoezeer hij alles haatte wat ik ons gezin oplegde. Duurzame cadeautjes, terwijl hij liever Lego wilde. Veganistische maaltijden, terwijl hij verlangde naar een frikandel.''

Ook haar man en sociale omgeving kregen er genoeg van. "Mijn man wilde niet dat ik er zijn ouders en vrienden mee lastig viel. Als zij op visite kwamen, stond de verwarming heel laag en serveerde ik alleen veganistische hapjes. Ik stootte al dan niet bewust mensen af."

Het zijn vooral heel perfectionistische control freaks die last krijgen van ecorexia. Deze mensen voelen zich vaak superieur. Danielle Klinkenberg keek bijvoorbeeld vaak misprijzend in het winkelkarretje van anderen. "Oooh, wat eten díe mensen slecht, dacht ik dan. Ik voelde me beter dan die ander, omdat ik wél biologisch at en rekening hield met het milieu.''

Maar na verloop van tijd hield ze het niet meer vol. "Het heeft een paar jaar geduurd voordat ik durfde toe te geven dat het me doodongelukkig maakt. Zelf brood bakken en groenten snijden ís niks voor mij. En ik had geen zin meer om elke keer een roteind te fietsen naar een ecologische winkel of een boer met lokale producten.''

Spijt dat ze gestopt is, heeft ze niet. "Ik ben eerder opgelucht. Duurzaam leven beperkte mij enorm. Het was bijna een soort religie waarbinnen ik van alles opgelegd kreeg. Ik was mijn vrijheid kwijt.''

Bron(nen): AD