Huppakee, was in feite toch iets minder hupsakee

De laatste dagen was er grote opwinding, in de media, op twitter, bij DWDD over de reportage waarin te zien was hoe Hannie Goudriaan, dement, werd gedood door een arts van de Levenseindekliniek. Het ene moment reed ze nog met haar auto door Friesland en zat ze op de tribune in Thialf, het volgende moment kreeg ze een spuitje en stierf. En dat allemaal, zo leek het in de reportage, omdat ze steeds zei dat ze huppakee wilde. En volgens de arts en haar man betekende huppakee dat ze dood wilde. Dat ze niet zei 'dood' lag aan haar ziekte, wisten de gezonde betrokkenen zeker. Het leek een spotje tegen euthanasie. Het zag er griezelig uit. Je zou bijna je bejaarde moeder afraden in het openbaar 'huppakee' te zeggen. Maar de dagbladen brengen reconstructies waaruit lijkt te blijken dat de dood van Hannie veel minder weg had van moord dan op tv leek. Eigenlijk hadden de makers meer tijd moeten inruimen voor haar verhaal', zegt haar huisarts Gert Bloemberg. "De achtergrond van haar lijden ontbreekt. Dat had meer belicht kunnen worden.'' En inderdaad: de documentaire vatte het verhaal wel erg bondig en dram arisch samen. Feitelijk waren echtgenoot, huisarts en later Levenseindekliniek al jaren bezig met de vraag of Hannie dood wilde en of dat wettelijk mogelijk was. Er zijn een neuroloog, een geriater en een SCENarts ingeschakeld. De Levenseindekliniek-arts bezoekt Hannie 7 keer voor hij haar doodt. En uiteindelijk is iedereen overtuigd dat Hannie echt dood wil. En dat ze met huppakee euthanasie bedoelt. Lees de links hierboven voor een eigen oordeel.