First Lady Olenka Zelinsky over de oorlog, haar kinderen en haar trots op de president

De troepen van Poetin willen haar en haar man graag dood hebben. Maar Olenka Zelinsky, tot de oorlog in de schaduw van haar man, wijkt niet. Ze is niet met haar kinderen (17 en 9) naar een veilige plaats gegaan.

"In de perfide logica van Vladimir Poetin valt het te begrijpen dat mijn man en ik belangrijke doelwitten zijn: we spelen nu eenmaal een erg zichtbare rol in het Oekraïense verzet. De Russen willen Volodimir onder druk zetten door zijn gezin te bedreigen, in de hoop dat hij zal toegeven aan hun eisen. Maar dat zal hij nooit, ik herhaal, nóóit doen," zegt ze tegen Foreign Policy.

"De kinderen blijven bewonderenswaardig kalm, vind ik. Ze zijn erg gedisciplineerd, dat was in vredestijd wel anders (lachje). Als ik hun zeg dat ze iets moeten doen, reageren ze meteen, zonder te protesteren. Ze zijn doorgaans erg bezig met hun uiterlijk – je weet hoe tieners zijn – maar nu dragen ze zonder morren dagenlang dezelfde kleren. Ze slapen er zelfs in, als het moet. Oleksandra, onze dochter, is 17 jaar: zij begrijpt net zo goed als ik dat we in levensgevaar zijn, maar daar gaat ze op een erg volwassen manier mee om. Ze zit voortdurend informatie op te zoeken op haar smartphone, en als ze mij iets vraagt, ben ik altijd open en eerlijk tegen haar. Het heeft geen zin om dingen te verzwijgen of om de werkelijkheid te verbloemen, hoe gruwelijk die ook is. Ook aan Kirilo, onze jongste, vertel ik alles wat hij wil weten. Hij maakt nu geen tekeningen van Spider-Man of Batman meer, maar van soldaten, tanks en kapotgeschoten gebouwen. Verschrikkelijk, toch? Met een jongetje van 9 zou je over TikTok moeten praten, over het huiswerk dat hij tegen morgen af moet hebben, over zijn favoriete actiehelden... Nu hebben we het alleen nog over bommen, raketten, schuilkelders en evacuatieprocedures."

"Ik denk dat Poetin schromelijk heeft onderschat hoe sterk wij zijn: hij was er klaarblijkelijk van overtuigd dat zijn machtige leger dat kleine buurlandje één-twee-drie op de knieën zou dwingen, maar dag na dag wordt duidelijker dat hij het bij het verkeerde eind had. We lijden verschrikkelijke verliezen, onze mensen worden vermoord, gemarteld en uitgehongerd en onze steden worden in de as gelegd, maar we blijven vechten. Op een dag zal Oekraïne als een feniks uit zijn as herrijzen. Sterker en eendrachtiger dan ooit."

Bron(nen): Humo