Het is niet één appel, het is de hele mand

"Degenen die de massale criminaliteit door Marokkanen ontkennen laten niet alleen de slachtoffers in de steek, maar ook de degenen problemen proberen aan te pakken."
Aldus een opzienbarend groot opiniestuk in NRC Handelsblad. Opzienbarend niet zozeer door zijn inhoud, als wel door de plaats waar het staat: in NRC Handelsblad.
Schrijver Paul Andersson Toussaint, journalist en publicist, windt er nergens doekjes om: heel veel Marokkanen deugen niet; het gaat niet om enkelingen, het gaat om de groep. De goeden zijn de uitzondering, niet de slechten. "Er leeft een grote groep Marokkanen in Amsterdam die zich helemaal geen Nederlander voelt. En die Nederlanders, de Nederlanders en het Westen vijandig gezind is. Marokkanen die hun best doen, hard werken of studeren en meedraaien in de Nederlandse samenleving worden verkaast genoemd en nog veel vaker als verrader bestempeld. En deze groep haat niet alleen alle Nederlanders, maar ook Turken en alle andere etnische groepen, vooral Surinamers."
Van alle Marokkanen boven de veertig leeft 62 procent van een uitkering, onder de jongeren is de werkloosheid veertig procent en de meeste Marokkaanse jongeren verlaten de school zonder diploma. "Vrijwel nergens is het wij-zij denken zo sterk ontwikkeld als bij de Marokkaanse gemeenschap." Wel is de redactie van het NRC-katern Opinie & Debat zo alert geweest om aansluitend op bovenvermeld artikel een sussend stuk over hetzelfde onderwerp af te drukken, getiteld: Overdrijving helpt niet tegen misdaad.  

Bron: NRC Handelsblad