Liegen tegen je kind: hoort dat erbij?

Hoe vaak pas je de waarheid een beetje aan tegenover je kind? Hoe vaak verzin je iets om hun gedrag bij te sturen? Een leugentje om bestwil: moet dat kunnen? Sommige ouders gaan nog een stapje verder en jagen hun kinderen de stuipen op het lijf. De meesten van ons waren vroeger bang voor Zwarte Piet en de roe. Eén moeder zei: 'Als je niet doet wat ik zeg, komt oma terug uit de hemel en zal ze je straffen.' Het kind was bang voor de strenge oma en gehoorzaamde braaf. Al met al is er nog niet veel onderzoek gedaan naar liegende ouders. Wat wel bekend is, is dat ouders liegen om 2 redenen: om het gedrag van het kind te beïnvloeden en om het kind blij te maken. Uit een andere studie onder studenten bleek dat ouders die eerlijkheid het meest belangrijk vonden voor hun kinderen zelf het meeste logen. Een dubbele moraal dus. Liegen kan schadelijk zijn voor de ouder-kind relatie en de intrinsieke motivatie van het kind doen afnemen. Als kinderen iets doen omwille van een leugen, zullen ze het niet meer doen als ze erachter komen dat het niet waar is en leren ze niet iets te doen omdat ze het zelf belangrijk vinden. 'Nee, die prik doet geen pijn' geloven ze de volgende keer niet meer. Het is beter om uit te leggen wat het doel is: 'De prik doet even pijn, maar als je geen prik krijgt kun je erg ziek worden'. Liegen is ook van invloed op het welzijn van de ouders. Het vergt veel van je op cognitief gebied. Liegen is vermoeiend, want je moet altijd nadenken of dit verhaal klopt met wat je eerder verzonnen hebt. Kinderen stellen ook veel vragen: 'waar is de hemel?', 'hoe weet je dat oma daar is?', 'hoe komt oma dan naar beneden?', 'hoe komt ze dan weer in de hemel?', ... Je moet dan steeds weer nieuwe dingen verzinnen om geloofwaardig over te komen. En je moet ook nog letten op je gelaatsuitdrukking en je lichaamstaal. De waarheid vertellen is veel makkelijker.

Bron(nen): Psychology Today