Moeder betuigt spijt in een brief aan haar peuter

Peuters die een woedeaanval krijgen in de supermarkt: bijna iedere ouder maakt dat wel eens mee. Hoe meer je je best doet om je kind te kalmeren, hoe harder het krijst. Voorbijgangers met commentaar in de trant van 'Als het mijn kind was, zou ik het wel weten!' maken het er ook niet beter op. Het overkwam een Britse moeder en ze schoot uit haar slof. Achteraf postte ze een open brief op , een website over ouderschap, waarin ze haar kind liet weten dat ze hier spijt van had. 'Aan mijn liefste kleine brulboei', zo luidt de aanhef. 'Ik dacht dat een tochtje naar de supermarkt voor ons beiden misschien een leuk uitje zou zijn. Ha!'. Daarna beschrijft ze dat het eerst allemaal goed ging, maar 'ergens ter hoogte van de broodafdeling ging het helemaal mis - en dan ook goed mis!'. 'De eerste tekenen waren al aanwezig (...) maar ik was zo dwaas om ze te negeren', zo schrijft ze over de peuter die 'kronkelde en zeurde in de winkelwagen'. 'Plotseling was je in alle staten. Rode wangen, met open mond krijsend, zonder tranen, klaar om te ontploffen.' Dan schrijft ze hoezeer ze het betreurt dat ze het kind uit de winkelwagen hees: 'je gooide je gezicht op de grond en verhoogde het volume met 50 decibel'. Memorerend dat ze de nacht ervoor niet geslapen had, voelde ze zich 'vet en belabberd'. Bovendien had ze 'in dagen geen zinnig gesprek gevoerd met een volwassene'. De moeder bekent dat ze 'een krachtterm gebruikte nadat je het volume opvoerde'. 'En toen een betuttelende ouwe taart langsliep en mompelde: Ik zou nooit toegelaten hebben dat mijn kind zich zo zou gedragen, had ik het niet meer'. Ze geeft toe dat ze het kind 'niet hardhandig in de winkelwagen had moeten duwen (hoewel je het me niet makkelijk maakte door je zo stijf te houden als een plank)' en ook dat ze 'de boodschappen niet naar de kassière had moeten gooien ... (ze moet gedacht hebben dat ik gek was - en ze had gelijk!)'. 'Ik had zelf geen driftbui moeten krijgen toen we terug naar de auto liepen. Ik word verondersteld de volwassene te zijn hier. Ik had niet moeten schreeuwen dat je stil moest zijn, de deur niet zo hard dicht moeten slaan dat de scharnieren het bijna begaven om vervolgens met mijn hoofd op het stuur in tranen uit te barsten'. 'Gelukkig ben je net zo vergevingsgezind als je dwars kunt liggen. Toen we thuis kwamen, kreeg ik een dikke knuffel, nam ik een kopje thee (voor mezelf en een beker melk voor jou) en nestelden we ons op de bank met een stapel van je favoriete boeken. Binnen een half uurtje was de rust weergekeerd en was er geen spoor meer over van de uitbarsting'. 'Op een dag zal jij besluiten om met je eigen onvoorspelbare peuter naar de supermarkt te gaan en net als ik zal je dan de ondraaglijke schaamte en volslagen machteloosheid ervaren als je ziet hoe je kind zich in het midden van het gangpad op de grond gooit'. 'Tot die tijd moet je weten dat het me spijt, omdat ik niet reageerde op de manier die je nodig had en dat - hoewel ik het soms allemaal verkeerd doe - ik toch zielsveel van je hou'. 'En vanaf nu zullen we maar online winkelen, oké?' Kennelijk heeft de brief een gevoelige snaar geraakt. Op de Facebookpagina van ontstond een levendige discussie van moeders met soortgelijke ervaringen en tips om hiermee om te gaan. Het bericht werd ongeveer 100 keer gedeeld; het artikel in meer dan 250 keer.

Bron(nen): The Independent