Sociologieprofessor: "Waar armen lui worden genoemd, zijn rijken bon-vivants"

De excentrieke gewoonten van de aller rijksten zijn bijna hetzelfde als wat we schandalig vinden van de aller armsten. Maar waar degenen die in armoede leven lui worden genoemd, zijn de rijken bon-vivants. Dat betoogt sociologieprofessor Brooke Harrington in The Guardian. Harrington, die economische sociologie doceert aan de Copenhagen Business School, interviewde bijna tien jaar lang de managers van de 1 procent rijksten en komt tot de conclusie dat de ultrarijken en de ultra-armen een stuk meer gemeen hebben dan je op het eerste gezicht zou denken. Immoreel In de gesprekken bleven de managers maar terugkomen op de flamboyante ondeugden van hun cliënten. Een van hen zei bijvoorbeeld: "Ik heb mijn collega's gezegd: Als ik ooit wordt zoals sommigen van onze cliënten, schiet me dan dood, want het zijn echt immorele mensen. Ze hebben te veel tijd en al het geld betekent dat ze geen grenzen kennen. Een van mijn klanten adviseerde me om mijn vrouw thuis te laten op een tripje naar Monaco tenzij ik zin had om te zien hoe ze werd versierd door tien mannen. Het was de lokale sport om iemand anders vrouw mee naar huis te nemen." Waanbeelden Klanten van deze 'wealth manager' geloofden ook dat ze van de farao's afstamden en dat ze voorbestemd waren om de aarde te erven. Als een arm iemand zoiets zegt, wordt hij opgenomen in een inrichting, aldus Harrington. Voor degenen die met de rijken werken, behoren zulke buitenissige overtuigingen tot de praktijk van alledag. De professor merkt op: Het is eigenlijk een ondergewaardeerde ironie van de almaar groeiende economische ongelijkheid dat het bizarre gedrag van de ultrarijken bloot wordt gelegd en dat het gelijk blijkt aan wat we afkeuren van de aller armsten. Drugs Ze legt uit: Als blijkt dat de rijksten verslaafd zijn aan drugs, met jan en alleman het bed in duiken of lui zijn wordt het gezien als een interessante curiositeit gevolgd door een collectief schouderophalen. Gedrag dat voor rijken heel normaal is wordt niet alleen veroordeeld bij arme mensen, maar zelfs gebruikt als rechtvaardiging om hen te straffen en hen dingen als zorg en voedselhulp te onthouden. De discussie over armoede is tegenwoordig onlosmakelijk verbonden met morele verontwaardiging over 'luie profiteurs', drugsverslaafden en seksueel wangedrag, stelt de sociologe. Lui In de VS heeft de wijdverbreide overtuiging dat armen simpelweg lui zijn er in veel staten toegeleid dat wie hulp wil verplicht is om te werken, zelfs als je fysiek beperkt bent. Het weigeren van hulp verkort op deze manier het leven van de armen. De restricties leiden er toe dat ze geen toegang hebben tot medische zorg of voldoende voedsel. Zo kan het dat in Amerika, een van de rijkste landen ter wereld, een jongen die in armoede leefde dood ging aan de gevolgen van kiespijn. Er waren geen protesten, er veranderde niets, aldus een verbijsterde Harrington. Trump Ondertussen begint de miljardair in het Witte Huis zijn werkdag rond elf uur 's ochtends en staat hij bekend om zijn vele vakanties. We horen verder weinig over luiheid, drugsverslaving en seksueel grensoverschrijdend gedrag onder de rijksten van de samenleving, simpelweg omdat de meeste miljardairs, in tegenstelling tot Trump, hun privacy ten koste van alles afschermen. Dakloos Velen van hen noemen zich zelfs om belastingtechnische redenen dakloos, terwijl ze meerdere huizen bezitten. Voor de ultrarijken heeft het ontbreken van een vaste woonplaats allerlei juridische en financiële voordelen. Een voorbeeld daarvan is de zakenman die Harrington sprak. Hij heeft acht verschillende nationaliteiten om zo te voorkomen dat hij belasting moet betalen. "Ik ben nergens belastingplichtig. De belastingadviseur vroeg me een gas- water- en lichtrekening te tonen. En de enige die ik hem kan laten zien is van mijn huis in Thailand en die is in een taal die de meeste Europese autoriteiten niet begrijpen. Met alle mobiliteit in de wereld en internationale huwelijken, kunnen overheden tegenwoordig de mensen niet bijhouden," aldus de rijkaard. Ondertussen is een arme zonder woon- of verblijfplaats een kansloze dakloze of eindigt hij zonder woning, omdat mensen hem niet in de buurt willen hebben. Scheef Voor de rijken blijft afwijken van de sociale normen bijna altijd zonder consequenties. Het gaat zelfs zover dat regelrecht crimineel gedrag wordt getolereerd. Denk aan de lauwe reacties toen bekend werd hoe er over meerdere generaties binnen de Trumpfamilie gigantische belastingfraude is gepleegd. Bij arme mensen leidt zelfs de kleinste 'misstap' al tot algehele afkeuring door de samenleving. Waar de aller rijksten rond de lunch de eerste fles wijn opentrekken, moeten de aller armsten het niet wagen om een flesje bier te kopen van hun minimum inkomen. Zo meten we met twee maten als het gaat om normen, waarden en moreel gedrag. Bron: The Guardian Foto: Mandoga Media/HH