Vluchtelingenkinderen werken massaal in Turkse kledingfabrieken. 6 dagen per week, 12 uur per dag

Eerder al was bekend dat Syrische vluchtelingenkinderen in Turkse fabrieken werken. bezocht daarom afgelopen week zeven textiel- en schoenenfabrieken in Turkije en het probleem blijkt groot. In alle zeven bedrijven waren Syrische kinderen aan het werk. Zes dagen per week, twaalf uur per dag. Volgens de UNHCR gaat minstens twee derde van de Syrische vluchtelingenkinderen niet naar school in Turkije. Voornamelijk, omdat ze moeten werken om te overleven. De huren zijn hoog en het leven is duur. De gezinnen hebben het geld nodig om in leven te blijven. De sprak met een Syrische familie in Gaziantep. De jongste zoon, de 7-jarige Mohannad, sorteert lapjes leer in een schoenenfabriek van een Syrische ondernemer. "Ik wil niet naar school, ik ben daar nog nooit geweest", zegt hij. Wat hij later wil worden? Hij weet het niet. "Alles", antwoordt hij dus maar. Een kind dat geen dromen heeft. Of toch wel, blijkt even later. "Ik zou wel naar de frontlinie willen. Om te vechten voor mijn land." Mohannads oudere broer toont een foto van hun zusje (9), dat in deze fabriek vorige week met haar arm in een machine terechtkwam. De kinderen verdienen tussen de 50 en 200 euro per maand. Het wettelijk minimumloon in Turkije is 550 euro per maand bij een 45-urige werkweek, schrijft de krant. Volgens Unicef maakte voor de oorlog 99 procent van de Syrische kinderen de basisschool af en kreeg ongeveer 80 procent een vorm van middelbaar onderwijs. Kinderarbeid kwam in Syrië niet op grote schaal voor. Turkse kinderen zijn er in de fabrieken in Gaziantep niet te vinden.

Rekrutering De erbarmelijke leefomstandigheden maken Syrische kinderen kwetsbaar voor rekrutering. Steeds jongere Syriërs worden volgens Unicef geworven voor de gewapende strijd, met cadeaus en 'salarissen' van 350 euro per maand als lokkertje.

Hoewel er geen exacte cijfers zijn over hoeveel Syrische kinderen in Turkije illegaal werken, krijgen de verslaggevers wel een idee: "Als tegen achten de duisternis over Gaziantep valt, wordt in de schoenenwijk wel iets duidelijk van de alomtegenwoordigheid van het probleem. Uit allerlei bouwvallige panden komen hordes kinderen de donkere straat op gelopen, als nachtdieren die uit hun holen komen. De 12-urige werkdag zit er weer op."

Bron(nen): De Volkskrant