Waarom de Oekraïense soldaten beter vechten dan de Russische

De vuurkracht van meer wapens en de minachting voor burgerlevens helpen Rusland om langzame terreinwinst te boeken in Oekraïne. Maar soldaat voor soldaat blijken de Oekraïense troepen effectiever. Ze vechten beter en bereiken meer. Een deel van hun voorsprong komt neer op een principe dat westerse legers 'mission command' noemen, schrijft de Economist. Wat is mission command? En waarom helpt het Oekraïne om de numeriek superieure Russische troepen tegen te houden?

Missiecommando is een stijl van militair management die meer keuzevrijheid geeft aan gewone soldaten, zegt Tyler Zagurski van het Amerikaanse Korps Mariniers. Commandanten geven hun bedoelingen - de principes en doelstellingen van een missie - en delegeren de verantwoordelijkheid voor het bereiken ervan aan lagere officieren onder hen, waardoor ze hun eigen initiatief en oordeel kunnen gebruiken. Dit versnelt de besluitvorming en stelt legers in staat om flexibel te reageren en zelfs om vijanden te verrassen die van hen verwachten dat ze zich aan de leerboekprocedures houden. Zolang troepen de bedoeling van de commandant respecteren, kunnen troepen met 'mission command' creatief zijn, tactieken veranderen en kansen grijpen die zich voordoen. De culturele basis omvatten vertrouwen, individualisme, innovatie en ondernemersgeest - kwaliteiten die vaak worden geassocieerd met liberale democratie.

n Oekraïne hielp training door westerse instructeurs om het 'mission command' in te prenten in een leger dat, net als dat van Rusland, voortkwam uit oude Sovjet-strijdkrachten. Vooral in de vroege gevechten rond Kiev werden Oekraïense soldaten vaak opgesplitst in kleine groepen die behendig logge Russische colonnes in een hinderlaag lokten, met lichte antitank- en luchtafweergeschut van het Westen. Dit dwong Rusland zich terug te trekken uit Kiev en zich te hergroeperen rond de Donbas.

In Oekraïne hielp training door westerse instructeurs om het 'mission command' in te prenten in een leger dat, net als dat van Rusland, voortkwam uit oude Sovjet-strijdkrachten. Vooral in de vroege gevechten rond Kiev werden Oekraïense soldaten vaak opgesplitst in kleine groepen die behendig logge Russische colonnes in een hinderlaag lokten, met behulp van lichte antitank- en luchtafweergeschut van het Westen. Het hielp dat Oekraïners hadden getraind in close combat, waarbij vooral persoonlijk initiatief belangrijk is. Dit dwong Rusland zich terug te trekken uit Kiev en zich te hergroeperen rond de Donbas, een regio in het oosten, waar het met knarsend artillerievuur naar voren is gekomen.

Autoritaire regimes, zoals die van Rusland, verpletteren persoonlijk initiatief en zijn vaak niet geneigd om troepen de ruimte te geven om 'mission command' uit te voeren.

Het kan een beslissend voordeel zijn, nu de krachtsverhoudingen steeds minder scheef zijn geworden door de zware verliezen van de Russen en de aanvoer van westerse wapens aan de kant van Oekraïne.

Bron(nen): Economist